‘….zeven….acht…negen….tien.’
Wie niet weg is, is gezien! Ik kom!’
Dit vond de zesjarige Myrthe eigenlijk het minst leuke van het spel. Je omdraaien en zien dat er niemand meer is.
Dat je helemaal alleen bent.
Het leek wel op haar leven van het afgelopen anderhalf jaar.
Ze had nog niet tot tien kunnen tellen, of opa, oma en papa waren er niet meer. Overleden. Mama was weg en vorige maand was haar beste vriendinnetje Elise ook nog eens verhuisd.
‘Buut Lisa. Achter de groene auto!’
‘Buut Aisha. Achter de boom!’
Alleen tante Wil was er nog, maar die liep de hele dag te mopperen dat ze het zo druk had en zo moe was en dat mama maar eens op moest houden met zich aan te stellen en naar huis moest komen om voor haar eigen kind te zorgen.
‘Buut Sven. In het speelhuisje!’
‘Buut Simon. In de struiken!’
Maar tante Wil wist toch dat mama zo erg verdrietig was, zodat ze ziek geworden was en naar een speciaal ziekenhuis voor verdrietige mensen moest? Dat had de dokter zelf gezegd.
‘Buut Aram. Achter de glijbaan.’
‘Buut Ilse. Achter de blauwe bus.’
Ze had ze allemaal gevonden.
Wat wilde ze graag dat ze dit spel thuis ook kon doen.
‘……zeven…..acht…..negen….tien.’
‘Wie niet weg is, is gezien! Ik kom!’
‘Buut opa en oma. Op de bank!’
‘Buut papa. In de schuur.’
‘Buut mama. Aan de eettafel.’
Kinderleed…… blijft je bij… ;-(
LikeLike
Ach wat een verdriet. En wat een suffe tante Wil.
LikeLike
Hoi hanneke
Wat een kinderleed
Het is niet voor iedereen weggelegt om dit spelletje te doen .
Maar misschien komt er een dag dat ze het met veel kindertjes dit spelletje mag spelen
Groetjes Rinus
LikeLike
Ach wat een triestigheid in zo’n meisje! Mooi beschreven!
LikeLike
Ja, kon je iedereen maar ‘buuten’!! Ik denk dat ook veel volwassenen dat soms dol graag zouden willen, maar die spreken het niet uit en kinderen wel!
Een erg mooi, maar verdrietig verhaal.
LikeLike
Prachtig beschreven. Dit gaat niet alleen over kleine meisjes.
LikeLike
Wie speelt er mee? Ik heb ook wel een stelletje dat ik zou willen buten.
Een erg mooi stukkie. (maar ja dat zijn je meeste stukkies!)
LikeLike
Mooi verhaaltje, veel diepgang!
LikeLike
Wat een mooi ingeleefd verhaal is dit. Je kunt helemaal invoelen hoe zo’n kind zich voelt, helemaal door iederen in de steek gelaten en overgeleverd aan een boze tante.
LikeLike
petje af, mooie combinatie van een kinderspel en de ernst des levens .
LikeLike
Ik meen ook dit verhaal weer te herkennen. Maar het is een subtiel wondertje van kinderemotie en dus heb ik het graag gelezen.
LikeLike
Ach jee, zo veel verdriet voor zo’n klein meisje. Wat heb je dit prachtig verwoord.
LikeLike
Mooi geschreven Hanneke, er zit veel in verwerkt, hoop,verdriet en boosheid. Je bent een toppertje met “de pen” Hanneke!
LikeLike
Heel mooi gedaan! Het raakt je als het om kinderen gaat.
Konden wij “grote” mensen maar wat vaker door de ogen van een kind kijken…….
xxx
LikeLike
Weer een mooi echt Hanneke verhaal.
Op naar een mooi weekend.
LikeLike
Het einde heb je mooi verwoord. Ik ‘buut’ je een fijn weekend.
LikeLike
slik, knoop in m’n maag.
je gunt toch ieder kind een veilige, goede basis. Zo belangrijk voor het verder leven.
LikeLike
Mooi verhaal over het leven…we kunnen er helaas niet aan ontkomen.
LikeLike
Hier past alleen een welgemeend mooooi!
LikeLike
Typisch een Hanneke-verhaal. Je hebt het zo goed beschreven, dat het bijna beklemmend aanvoeld. Knap gedaan.
LikeLike