Hollywood

Aagje en Simon genoten van hun rondreis door de Verenigde Staten van Amerika.
Na Washington waren ze naar Florida gevlogen. De groep had daar twee dagen gehad om te doen wat ze zelf wilden. Aagje en Simon hadden een bootje gehuurd en waren daarmee langs de kust gevaren.
De volgende bestemming werd New Orleans. De gevolgen van de orkaan Katrina waren nog goed te zien. Grote delen van de stad zagen er desolaat uit. Andere gedeelten waren weer mooi opgeknapt. Toch bleef de stad swingen. ’s Avonds hadden ze van een Jazzconcert genoten.
Gistermiddag waren ze in California aangekomen en voor vandaag stond er een bezoek aan de filmstudio’s op het programma.
Aagje had niet zoveel met films en Simon nog minder. Ze lazen liever een boek of keken een detective op televisie.
Toch vonden ze het wel interessant om eens te zien wat er allemaal bij een filmopname kwam kijken.
Ze hadden geluk. Hun groep mocht bij enkele opnames van een nieuwe speelfilm aanwezig zijn.
Het verhaal speelde zich af in het Ierland van de jaren vijftig.
Er heerste werkloosheid en armoede. De zonen van Ierland trokken massaal weg naar de Verenigde Staten om daar het geluk te zoeken en een nieuw leven op te bouwen
Zo ook de hoofdpersoon uit deze film.
De set, waarin de scène zich afspeelde, stelde een huiskamer uit de jaren vijftig voor.
Aagje zag de acteur die de vader speelde. Een aantrekkelijke man van halverwege de vijftig.
Achter haar hoorde ze fluisteren dat het James Bond was, “Die van Mammamia.”.
Aagje kende hem niet, net zomin als ze de jonge acteur kende die zijn zoon speelde.
Een man van een jaar of zestig liep geagiteerd heen en weer. Hij hield een mobiel aan het oor.
“Wat bedoel je, been gebroken. Kun je echt niet komen? Wat moet ik dan? Die scène moet vandaag opgenomen worden.” Hij was even stil om naar de persoon aan de andere kant van de lijn te luisteren. “Ja, ja ik weet dat je het niet expres hebt gedaan, maar kan je de volgende keer niet gewoon uitkijken, je ziet zo’n kat toch wel op de trap liggen? Heel vervelend allemaal. Nou ja, beterschap.”
Hij liep naar de acteurs. “Lizzie is van de trap gevallen, heeft haar been gebroken. Ik moet een invalster voor haar hebben, maar waar haal ik die zo snel vandaan? Het is maar voor twee scènes en ze had nog niet eens tekst ook. Misschien haal ik het personage van de moeder er wel uit.”
Hij streek met zijn handen over zijn hoofd, waar nog een randje grijze krullen op zat.
Afwezig bekeek hij de groep toeristen. “Ook dat nog,” dacht hij, “dat kan ik helemaal niet gebruiken. Die pottenkijkers werken me altijd op de zenuwen.”
Ineens viel zijn blik op een klein vrouwtje. Hij schatte haar achter in de vijftig. Ze ging gekleed in een grijze twinset en een geruite rok. Ze zou zo uit de jaren vijftig kunnen komen.
Hij liep op de groep af. Hij stelde zich voor als Jim Sheridan, de regisseur van deze film.
“Goedemiddag, heeft u het naar uw zin?” vroeg hij. De groep knikte enthousiast.
“Ik heb een klein probleempje. Eén van de actrices heeft haar been gebroken en kan niet spelen.” Nu keek hij Aagje aan, “Zou u haar plaats in willen nemen?”
“Ik?” zei Aagje verbaasd, “Maar ik heb helemaal geen acteerervaring, het lijkt me niet zo’n goed idee.” Van schrik deed ze een stapje naar achteren.
“U hoeft niets te zeggen, alleen maar te luisteren naar wat uw filmzoon te zeggen heeft.”
“Nou ja, als u denkt dat ik er geschikt voor ben, wil ik het wel proberen, maar…”
“Mooi zo. Gaat u daar maar even zitten, dan komt er zo iemand van de schmink.” De regisseur wees haar een stoel op de set aan en liep weg.
Hij sprak even kort met de acteurs en gedrieën kwamen ze op Aagje af.
“Pierce Brosnan.” de oudere acteur gaf haar een hand.
“Orlando Bloom.”stelde de jongste zich voor. “Ik hoor dat u mijn nieuwe moeder wilt zijn?”
Aagje kleurde. “Ik hoop dat het goed gaat. Ik heb nog nooit geacteerd, ziet u.”
“Waarschijnlijk zijn wij net zo nerveus als u, dus we moeten elkaar er maar doorheen slepen.” zei haar filmechtgenoot met een knipoog.
Aagje werd gepoederd en iedereen nam zijn plaats in.
De opname begon.
De zoon, vertelde zijn ouders dat hij van plan was naar de Verenigde Staten te vertrekken.
Zijn vader werd boos, zijn moeder verdrietig.
Aagje stelde zich voor dat haar nichtje Bianca, haar zou vertellen dat ze zou emigreren en gelijk sprongen de tranen haar in de ogen.
Toen de vader uitgeraasd was en de zoon de kamer verlaten had, riep de regisseur “Cut”.
De scène was afgelopen.
“Geweldig, u bent een natuurtalent.” prees de regisseur haar.
De scène moest nog drie keer over gedaan worden voordat de regisseur helemaal tevreden was, en iedere keer moest Aagje haar tranen terug dringen.
De tweede scène, speelde zich af aan de haven. De ouders moesten afscheid nemen van hun zoon, in de wetenschap dat ze hem waarschijnlijk nooit meer zouden zien.
Aagje liet deze keer de tranen lopen en haar filmechtgenoot sloeg een arm om haar schouders. Samen zwaaiden ze ‘hun’ zoon uit.
De opnames zaten erop. De regisseur was dik tevreden.
“Wanneer u weer eens in de buurt bent, komt u maar langs. Misschien heb ik dan nog wel een rolletje voor u.” lachte hij.
De acteurs namen met twee kussen op de wang afscheid van Aagje.
Er werden nog wat foto’s gemaakt en toen was het tijd om weer te gaan.
Aagje had een vergoeding gekregen van tweehonderd dollar.
Eerst had ze er niets van willen weten, maar de assistente van de producent drong aan. “Als u weet wat die andere acteurs verdienen, neemt u hier nooit genoegen mee.” flisterde ze.
“Dan denk ik dat we van dit geld maar ergens een kopje koffie gaan drinken.” besloot Aagje.
De groep verliet de studio.
“Hoe voelt dat nu: filmster te zijn?” Simon kneep haar zachtjes in de arm.
“Ach hou toch op, mallerd. Voor een keertje was het wel leuk. Maar geloof me: ik ben veel liever administratrice op school. Daar hoef ik mijn werk in ieder geval niet drie keer opnieuw te doen.”