De ideale leeftijd

De zaterdag begint altijd met het doorlezen van twee kranten. Lekker door de bijlagen struinen en de interessante artikelen lezen. Een heerlijke cappuccino erbij en mijn dag kan niet meer stuk.
Daarna pak ik vaak een tijdschrift dat de dag ervoor door de bus is gevallen, maar waar ik vaak nog niet aan toegekomen ben.
Ik ben een muts, dus ik lees de Libelle.
Deze week een artikel over de ideale leeftijd. Voor de gemiddelde Nederlandse vrouw ligt die op eenendertig. Tenminste, dat vindt Libelle.
Toen ik jong was, heel erg jong, leek zestien me wel wat: dan mocht je zelf beslissen hoe laat je naar bed ging, in plaats van om half acht naar boven te worden gestuurd.
Eenmaal zestien, was ik een onzeker meisje met een slungelig lichaam en verschool ik me achter mijn haar, zodat niemand mijn jeugdpuistje zou zien. Eenentwintig moest ik zijn, dan was ik vast de zelfverzekerde schoonheid uit de bladen die ik bij de supermarkt doorkeek.
Toen ik zo oud was, werkte ik bij de bank, was ik net getrouwd en zwanger van de eerste. Gelukkig, maar ook toen voelde ik me vaak onzeker: zou ik het moederschap wel aankunnen? Was ik niet veel te jong? Deed ik het wel goed?
Was ik maar negenentwintig, nog net geen dertig want dat was oud.
Voor ik het wist, was ik vierendertig, had een lieve man, vijf prachtige kinderen en woonde ik in een fijn huis.
Gelukkiger als toen zou ik nooit worden, dacht ik. De kinderen gingen nog overzichtelijk naar de basisschool en waren nog lang niet aan het puberen. Van mij mocht het wel zo blijven.
Helaas kon ook ik de tijd niet stilzetten en een paar jaar later zat ik in een stroomversnelling waarin ik kopje onder leek te gaan.
En nu ben ik vijftig.
De rust is teruggekeerd in mijn leven. De kinderen vliegen uit, maar landen nog regelmatig op het thuisnest. Mijn huwelijk is goed en ik zit prima in mijn vel (tenminste, als de hormonen dat toestaan).
Zo zou ik wel altijd willen blijven, maar zei ik dat op mijn vierendertigste ook al niet?