Thursday Challenge: Hard

Meer challenges: klik hier

Hangen zal ‘ie!

‘Tuurlijk maak ik die optrekgordijnen voor je.’ beloofde ik San, toen ze mij om die gunst vroeg. Want normale gordijnen maken kan ik niet, maar in het naaien van optrekgordijnen, ben ik een kei.
Een kwestie van nauwkeurig meten en er even voor gaan zitten.
Het eerste gordijn was in een zaterdagmiddag gemaakt. Het gordijntje voor de voordeur zou een makkie zijn, want veel kleiner.
Helaas bestaan er geen makkies in deze wereld.
Want hoewel ik alles zo secuur berekend had, kwam ik net een meter plooiband te kort.
Niet getreurd: San sprong in de auto en scheurde naar de Kwantum voor een pakje.
Helaas pindakaas: uitverkocht!
Geen man overboord, want  ik bestelde het betreffende artikel via internet en binnen twee dagen zou ik het pakketje op kunnen halen in de winkel.
Helaas…. jonge kaas: na een dag kreeg ik het bericht dat het band niet op voorraad was, ik zou een weekje geduld moeten hebben.
Prima, want geduld heb ik (als het moet en echt niet anders kan, bovendien had ik het wel een beetje gehad met dat genaai).
Maar na twee weken kwam er een onverbiddelijk einde aan mijn geduld, want het artikel was nog steeds niet afgeleverd. Een mailtje gestuurd naar de groothandel, waarin ik dreigde nooit meer iets bij hen te bestellen als ik mijn plooiband niet kreeg. Ze waren blijkbaar onder de indruk van mijn gespierde taal, want eindelijk- na nog ruim een week wachten- kreeg ik het verlossende telefoontje dat de bestelling voor me klaar lag.
Bij de Kwantum werd ik van het kastje naar de muur gestuurd.
‘U moet naar boven mevrouw – Nee, naar beneden- Ik kijk voor u in het magazijn – U komt voor het plooiband? Dat ligt hier klaar voor u.’
Na een half uur liep ik opgetogen de deur uit met drie zakjes plooiband. Voor de zekerheid veel te veel besteld. Je weet maar nooit.
Thuisgekomen, bleek het band anders, maar het paste en we namen het voor lief.
Wat erger was: er zat geen optrekkoord bij en dat is toch behoorlijk essentieel voor een vouwgordijn.
Nu ben ik net Malle Pietje en jawel: daar duikelde ik een paar meter touw op uit de vergaarbak. Het hangen kon beginnen.
Maar helaas….eh..Franse kaas: het klittenband en de schroefoogjes, dat we zo keurig bewaard hadden, waren nergens meer te vinden.  Malle Pietjes vond nog een paar restjes klittenband – precies genoeg voor de breedte van het gordijn- sprong daarna in de auto, reed als de bliksem naar de Praxis waar ze oogjes kocht en om vijf uur gistermiddag hing dan eindelijk het optrekgordijn.
Een beetje scheef, maar wel mooi.
Morgen weer terug naar de Kwantum, het niet bijgeleverde koord opeisen en dan kan ik aan de slag voor het aller- allerlaatste optrekgordijntje dat ik ga maken.
…….of Worm moet het vergeten zijn……