Buut iedereen!

  ‘….zeven….acht…negen….tien.’
  Wie niet weg is, is gezien! Ik kom!’
Dit vond de zesjarige Myrthe eigenlijk het minst leuke van het spel. Je omdraaien en zien dat er niemand meer is.
Dat je helemaal alleen bent.
Het leek wel op haar leven van het afgelopen anderhalf jaar.
Ze had nog niet tot tien kunnen tellen, of opa, oma en papa waren er niet meer. Overleden. Mama was weg en vorige maand was haar beste vriendinnetje Elise ook nog eens verhuisd.
  ‘Buut Lisa. Achter de groene auto!’
  ‘Buut Aisha. Achter de boom!’
Alleen tante Wil was er nog, maar die liep de hele dag te mopperen dat ze het zo druk had en zo moe was en dat mama maar eens op moest houden met zich aan te stellen en naar huis moest komen om voor haar eigen kind te zorgen.
  ‘Buut Sven. In het speelhuisje!’
  ‘Buut Simon. In de struiken!’
Maar tante Wil wist toch dat mama zo erg verdrietig was, zodat ze ziek geworden was en naar een speciaal ziekenhuis voor verdrietige mensen moest? Dat had de dokter zelf gezegd.
  ‘Buut Aram. Achter de glijbaan.’
  ‘Buut Ilse. Achter de blauwe bus.’
Ze had ze allemaal gevonden.
Wat wilde ze graag dat ze dit spel thuis ook kon doen.
  ‘……zeven…..acht…..negen….tien.’
  ‘Wie niet weg is, is gezien! Ik kom!’
  ‘Buut opa en oma. Op de bank!’
  ‘Buut papa. In de schuur.’
  ‘Buut mama. Aan de eettafel.’

Thursday Challenge: Books

meedoen, of andere foto’s bekijken kan hier