Hangen zal ‘ie (2)

En toen was het nog niet afgelopen, want de gordijnen hingen dan wel keurig voor het raam, maar we waren nog niet klaar met de Kwantum. We moesten en zouden het koord hebben!
San bood aan het plooiband om te ruilen en stond om kwart over negen de volgende morgen voor een gesloten zaak, want de Kwantum opent pas om half tien. Nu kwam dat niet helemaal verkeerd uit, want ze kwam er achter dat ze de pakjes thuis had laten liggen. (Het was nog vroeg.)
Een half uurtje later, had ze de spullen opgehaald en stond ze weer voor de winkel. Nu zijn ze druk aan het verbouwen in ons centrum en het vinden van een parkeerplekje is niet zo eenvoudig, maar San had er eentje gevonden dicht naast de Kwantum.
Na het inmiddels bekende geharrewar: ‘Nee, ruilen doen we hier niet, daarvoor moet u naar beneden- Dat kunnen we hier niet zien, dus mag u weer naar boven. Hé alle pakjes missen het koord – We gaan het voor u bestellen. Belt u ons niet, wij bellen u.’ liep San terug naar haar auto, waar ze tot haar grote ergernis zag, dat een auto haar geblokkeerd had, ze kon er onmogelijk meer uit!
Wat doe je dan? Je echtgenoot bellen die bij de politie werkt en vragen of hij het voertuig even kan laten wegslepen.
Dat ging zomaar niet, maar hij zou even langskomen.
Het politiebureau ligt ook in het  centrum, dus binnen een paar minuten was Baksteen ter plaatse.
Er werd gezocht naar de eigenaar. Die bleek in een achterliggend appartement te  wonen en werd snel opgehaald. Er volgde een discussie tussen agent en bestuurder, terwijl San maar zat te wachten, die wilde graag weg. Ze stond nu al ruim twintig minuten vast en vond dat wel genoeg!
Uiteindelijk verplaatste de man zijn auto en San kon weg.
‘En,’ vroeg ik toen ze langskwam ‘een dikke bekeuring zeker?’
‘Nee, niet eens.’ bromde ze.
Nou ja! Ik was verbijsterd en dacht ‘De terrorist! Hangen zal ‘ie!’
Maar misschien was dat wat al te cru, bovendien hadden we ook geen koord.