Epiloog

Zo is er een einde gekomen aan de reeks Aagjes.
Begonnen als een (te lange) WOW, is ze echt een beetje voor me gaan leven.
Ik heb haar verschijning gebaseerd op een lerares van mijn kinderen.
Ze ziet er al jaren hetzelfde uit, lijkt uit een heel andere tijd te komen, maar het is een schat van een vrouw.
Ze zet zich altijd voor de volle honderd procent voor haar leerlingen in en is altijd zeer met ze begaan.
Bij de geboorte van onze jongste en het overlijden van mijn moeder stuurde ze ons bijvoorbeeld een kaartje.
Aagje is ook zo’n vrouw. Ze ziet de mensen om haar heen en op haar eigen wijze geeft ze hen net dat zetje dat ze nodig hebben. Dat zegt ze ook in het laatste deel tegen Simon:
‘De meeste mensen hebben alleen maar een duwtje nodig, de rest kunnen ze zelf wel.’
Zo kocht ze bijvoorbeeld spikes voor Leon, zodat de jongen zijn eigen hardlooptalent uit kon bouwen tot een atletiekcarrière. Hielp ze overvaller Arjan met een studie en wist ze heel toevallig nog een baantje voor hem te vinden ook. Ze voelde ook altijd prima aan welk stel goed bij elkaar zou passen en regelde dan een ‘toevallige’ ontmoeting.
Natuurlijk had ze ook wel eens geluk. Je zult de hond van Obama maar vinden of heel toevallig op een plaatsdelict zijn en een moord verijdelen.
Maar na achttien avonturen is de koek een beetje op. Ik had haar natuurlijk nog spectaculaire dingen kunnen laten doen. Gert opperde een reis naar de maan, maar dat past niet bij mijn Aagje.
Ik heb veel plezier beleefd aan het schrijven van de verhalen en zal haar toch wel een beetje missen en gezien jullie reacties, zal ik niet de enige zijn.
Misschien kan Aagje ons leren op haar manier naar de mensen te kijken en ze, net als zij, dat zetje geven dat ze nodig hebben.