What’s in a name

Een korte up-date over onze nieuwe pup.
Maak je niet ongerust, het gaat gewoon door.
Alleen zitten we te rommelen met de naam. Want Binky is wel leuk, maar het blijkt dat er ontzettend veel Binky’s zijn. Bovendien lijkt Binky teveel op Beagle.
Nu hebben we verzonnen dat Rizzo ook wel een leuke naam is.
De Muppet-fan zal daarin zeker Rizzo de rat herkennen.
(Jammer dat de Albert Heijn deze pop niet in zijn collectie heeft. Het zou, wat ons betreft, een hit zijn.)
Maar goed, we hebben nog tien nachtjes om er over na te denken.
Nog iemand suggesties?

Middelbaar (een beetje) Beter Onderwijs?

Op mijn log over het MBO kreeg ik veel reacties. De meeste daarvan bevestigden mijn verhaal. Ook op het HBO is er duidelijk onvrede over het werken in projectgroepen, waarbij de mindere leerling meelift op het resultaat van de betere.
In mijn vorige stukje heb ik mijn mening daar al over gegeven en zal daar geen woorden meer aan vuil maken, al zal er nog heel veel over gezegd kunnen worden.
Wel wil ik nog kwijt, dat de individuele leraar er waarschijnlijk niet veel aan kan doen, maar het wellicht  aan het beleid ligt dat een school voert.
Voor Ka heeft het inmiddels prima uitgepakt. Ze had zelf al een boze mail naar haar mentor gestuurd en later nog mijn MBO-log er achter aan gestuurd.
Of het daaraan heeft gelegen, weet ik niet, maar gister kreeg ze het prettige nieuws, dat de beste vier leerlingen samen een groep gaan vormen en dat is niet alles: ze krijgen een opdracht van een aannemer die ook werkelijk uitgevoerd gaat worden!
Een ‘motivatie-boost’ noemde Ka het en zo is het.
Het zal veel extra werk opleveren, maar ze hebben er enorm veel zin in.
Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat van deze groep, maar ook naar het werk van de anderen, want het kan niet anders dan dat ook zij nu aan het werk moeten, nu er niemand is die alleen de kar trekt.

…of toch kopen?

Jullie kennen me beter, dan ik dacht. Want natuurlijk kwam van kijken kopen.
Dit wordt ze dan, onze nieuwe huisgenoot Binky.

Als alles goed gaat, halen we haar 10 februari op.
Nog twaalf nachtjes slapen…..

Alleen maar kijken…….

Het is alweer een week geleden dat we onze Cairn terriër Jessy begroeven.
Een week waarin we heen en weer werden geslingerd tussen: wat doen we, nemen we een nieuwe hond of toch maar niet?
Maar we konden niet zonder en gister hebben we de knoop doorgehakt: vanavond gaan we kijken bij een nestje Norfolk terriërs.
Alleen maar kijken hè!
Het hondje moet toch nog een paar weken bij zijn moeder blijven, we hoeven dus nog niet direct te beslissen, maar eigenlijk weet ik het al wel…..

Middelbaar Beroerd Onderwijs

Wat is er mis met het MBO?
In principe niets. Een prachtige opleiding waar jongeren goed opgeleid worden voor een degelijk beroep.
Althans, zo zou het moeten zijn. Helaas hebben wij in het verleden wel anders meegemaakt en nog steeds valt mijn mond regelmatig van verbazing open.
Het MBO lijkt de ideale school voor ongemotiveerde leerlingen.
Toen San de opleiding kinderopvang deed werd dat letterlijk tegen ons gezegd.
Op de vraag of ze niet wat meer aan konden bieden omdat ze plezier in het leren had en echt geïnteresseerd was, werd gereageerd: ‘Dat doen we niet. Ze is ook geen doorsnee leerling, de meesten doen liever niets!’ En dat klopt, want onze oudste drie kinderen hadden ook al verschillende MBO opleidingen gevolgd en die deden inderdaad liever niets. Wonderlijk dat ze er op de een of andere manier toch mee wegkwamen. Een diploma hebben ze daar nooit gehaald: het bleek toch niets voor ze en verlieten de school. Gelukkig zijn ze allemaal op hun plek gekomen, maar zeker niet dankzij het ROC.
Ka doet dit moment MBO architectuur. Dezelfde opleiding die ze zes jaar geleden een blauwe maandag ook gevolgd heeft, maar toen absoluut niet te motiveren was.
Nu is dat helemaal anders: ze gaat er voor, zet zich voor de volle honderd procent in en wil graag verder.
Maar dan komt ze in een project groepje met nog twee of drie andere leerlingen, die het allemaal wel best vinden. Het eindcijfer voor de hele groep geldt voor ieder individueel. Er wordt dus niet gekeken naar wat jouw aandeel daarin was.
En zo gebeurt het dus iedere keer, dat Ka de opdracht bijna  in haar eentje uitvoert, omdat de anderen er geen zin in hebben, maar zij liever geen onvoldoende heeft. Apetrots was ze dan ook – en wij niet minder-  dat ze met de laatste opdracht de eerste prijs gewonnen heeft. Dat de andere groepsleden ook met de eer gingen strijken, maakte haar niet uit: zij wist wel beter: ik ben de beste!
Maar gister hoorde ze dat ze weer is ingedeeld bij leerlingen die zo min mogelijk doen, zelfs nog opdrachten van de vorige periode in moeten leveren.
Ze is het beu en heeft een boze mail naar school gestuurd en haar grieven gespuid. Ze wil in een andere groep.
Van de tien leerlingen, zijn er vier wel gemotiveerd. Willen graag door met de opleiding, maar worden daarin gefrustreerd door het beleid van de school.
Ik snap dat beleid wel, want zo liften de mindere goden mee op het succes van een enkeling, gaat de hele klas over en hoeven ze geen leerlingen te laten gaan.
Dat dat ten koste gaat van de anderen, daar zitten ze niet mee: die redden het toch wel.
Misschien klopt deze redenatie niet helemaal en sla ik wat door, maar ik ben heel boos en teleurgesteld.
Wat zou het voor Ka en die andere drie geweldig zijn om een keer in een team te werken, dat er helemaal voor gaat. Steeds meer ideeën aan gaan dragen en de opdracht tot in de puntjes willen uitvoeren. Wat een prachtig product zal er dan afgeleverd gaan worden.
Ka is vierentwintig en dopt haar eigen boontjes inmiddels. Het liefst zou ik de lerarenkamer binnenstormen en ze haar en dus mijn frustraties eens duidelijk overbrengen.
Straks gaat Mojo naar dezelfde school. Ze gaat daar een opleiding fotografie volgen. Ik houd mezelf voor , dat je zo’n opleiding alleen gaat volgen als je daar interesse voor hebt.
Maar tegelijk houd ik mijn hart vast.
Het vorige stukje begon ik met een staking en eindigde ik bij het MBO.
Ik wil het nu eens andersom doen: Als leerlingen en ouders eens gingen staken voor een betere opleiding.
Zou dat helpen?

Wel naar school, niet naar school en naar een andere school: het leven van een studentje.

De leraren staken, ik weet niet meer precies waarom, ik kan niet alles bijhouden.
Gaat geloof ik over de urennorm en de week vakantie die ingeleverd gaat worden.
Ik ga hier niet in discussie met voor- en tegenstanders, als ze menen onrecht aangedaan te worden moeten ze vooral de mond opentrekken.
Op de school van Mojo, staken ze niet allemaal. De afdeling verzuimbeheer wel. Reden voor de leerlingen om dan vandaag ook maar eens een dagje vrij te nemen, je wordt immers toch niet geregistreerd. Alleen degenen die een toets te maken hebben, moeten wel, anders hangt ze een dikke onvoldoende boven het hoofd.
Mojo heeft geen toets, dus die heeft vandaag een snipperdag.
Maar ja, wat doe je met zo’n dag? Vervelen!
Helaas heb ik geen zin tijd om haar bezig te houden, dus gaat  ‘Friends’ maar weer in de Dvd-speler en wordt het bankhangen.
Volgens mij, is ze veel beter af op school, maar wie ben ik.
Aan het einde van dit seizoen is het HAVO avontuur trouwens voor haar afgelopen. De cijfers spreken voor zich: Mojo zit hier niet echt op haar plek. Het ligt niet aan de school, daar heeft ze het enorm naar de zin, maar afgelopen jaar tekende het zich eigenlijk al een beetje af, dat dit niveau misschien wel eens te hoog zou kunnen zijn. Daarom hebben we gezamenlijk besloten dat ze vanaf volgend studiejaar (hopelijk eerder) een MBO opleiding fotografie gaat volgen.
Ze heeft daar zin in en volgens mij gaat dat helemaal goed komen.
Alleen dat MBO, daar zit ik nogal tegen aan te hikken, want daar kan ik boeken vol over schrijven.
Misschien dat ik daar op dit weblog maar eens mee begin.

Thursday Challenge: nieuw

onze nieuwe kleinhond Beagle de Beagle.

Meer Thursday Challenges

Fuego!

De plek voor de Albert Heijn wordt afwisselend bemand door de ‘Hallo’ mevrouw met de daklozenkrant en de man met de accordeon.
Te zien aan zijn donkere uiterlijk, komt de laatste vast uit een Oost-Europees land.
Hij houdt van zware, Slavische klanken en zo heel af en toe speelt hij iets wat me in Franse sferen brengt. Je kent het wel: de vrolijk klanken van het trekorgel, gecombineerd met een flesje wijn, een lekker kaasje, een warm zonnetje en vooral vrienden, heel veel vrienden. De Eiffeltoren op de achtergrond.
Maar het allerliefst speelt mijn supermarktmuzikant een Tango.
Ook deze keer vertolkt hij iets uit zijn lievelingsgenre. Maar het klinkt anders, er zit vandaag veel meer in. Fuego! Vuur!
Ik ben niet de enige die het opvalt, want er heeft zich al een aardig publiek verzameld. Dan komt er ineens beweging in de groep. Een oudere heer neemt zijn vrouw in de armen en maakt een dansje. Er volgen er meer en even later lijkt het plein voor de Albert Heijn wel een ballroom.
Ik kijk er naar en word blij van het tafereel. Dan tikt een jongeman me op de schouder en vraagt of ik een dansje wil wagen. Voordat ik kan weigeren – want ik kan helemaal niet de tango dansen- zwier ik met mijn tijdelijke partner in de rondte.
Dan word ik wakker.
De wekkerradio meldt dat de Argentijnse wijnen bij de grootgrutter in de aanbieding zijn.
Ik stap uit bed en onder de douche neurie ik een tangomelodie.

geschreven voor WOW-muziek

Zenuwachtig

Hè jakkes, stap ik vanochtend in de auto, voel ik ineens iets vreemds aan mijn gebit.
Op zich opmerkelijk dat ik dat toen pas merkte, want ik was er al een tijdje uit, had mijn tanden gepoetst en gegeten. In andere volgorde dan, want poetsen en dan pas eten slaat nergens op. Althans, dat vertelde mijn tandarts ooit. Akelige man overigens, die mijn broertje wel eens naar huis stuurde, omdat die zijn tanden niet goed gepoetst zou hebben, viel trouwens best wel mee. Normaal gesproken zat de chocoladepasta nog achter zijn oren en toen slechts in zijn holle kiezen. Ik vraag me af, of het wel pasta  was, want mijn broertje was toentertijd gek op pindakaas, net als Zoon, die kan wel een pot per week op en dan niet een kleintje, nee een XXL pot, van de Appie, dat dan weer wel, een ander merk blieft hij niet. Ikzelf heb de pindakaas pas onlangs ontdekt en dan niet op brood, maar gewoon met de wijsvinger onderin de pot en dan aflikken. Heerlijk. Volkomen onhygiënisch natuurlijk, maar daar worden we hard van. Het is bewezen, dat je jezelf beter aan bacteriën bloot kunt stellen om zodoende een betere weerstand op te bouwen. Ik denk dat wat meer mensen wat viezer moeten worden: gewoon uit de pindakaaspot likken, je handen niet wassen na het toiletbezoek en vooral het fruit regelrecht uit de groentekraam naar binnen werken. Wedden dat we dan al die liflafjes als Yakult en andere Red-de darmen-meuk  niet nodig hebben?
Wat ik zeggen wilde: vanochtend bleek, dat er een stuk van mijn kies afgebroken is. En daar ben ik niet blij mee, want dat betekent dat ik naar de tandarts moet en daar word ik zenuwachtig van en als ik zenuwachtig ben, ga ik veel en onsamenhangend kletsen.
De enige troost is dat jullie daar niets van merken.

Dag lieve Jessy

Het was eronder.
Gisteravond hebben we Jessy in laten slapen.
Het was niet meer te doen voor haar. Ze zwalkte door de kamer alsof ze net uit een draaimolen kwam. Of ze stond minuten lang in een hoekje van de kamer, kop tegen de muur.
Waarschijnlijk heeft ze een hersenbloeding gehad.

Jessy kwam ongeveer elf jaar geleden bij ons wonen. Ze was het zusje van Kelly en ze woonde bij een gezin, dat niet langer voor haar kon zorgen.
Ze had al vaker bij ons gelogeerd, de kinderen waren gek op haar en Kelly had een maatje. We besloten haar te ‘adopteren’.
Het was geen gemakkelijk hondje, zenuwachtig en vaak angstig, maar wel lief.
Eerst wilde ze ook niet aangehaald worden en dook ze weg,  maar voetballen kon ze als de beste.
Naarmate de jaren verstreken, raakte ze steeds meer op haar gemak. Ze had veel plezier met Kelly. Dan tikte de een de ander op de schouder, alsof ze wilden zeggen: ‘Zullen we spelen?’ en rollebolden ze door de kamer.
Na de dood van Kelly, nu bijna een jaar geleden, werd ze veel aanhankelijker. Ze kwam bij ons liggen en aaien was geen probleem meer, ze genoot er zelfs van.
Overdag lag ze op een kussentje onder Zoons bureau op het kantoor. ‘De waakhond’ werd ze door klanten genoemd. Doordat ze al aardig doof werd, kwam van dat waken niet veel terecht, maar gezellig was het wel.
En nu is het ineens afgelopen. En dat is een raar idee: geen getrippel meer op de vloer, geen dansjes voor de koekjestrommel en geen vrolijk welkom wanneer je binnen komt.
We zullen haar missen.
‘Sipje en Sopje’ zijn niet meer.