Anna

‘AUW! AUW!’
Anna jammerde luid aan de voet van de oude beuk.
‘Niet zo piepen meisje,’ zei haar moeder streng, ‘ik heb al zo vaak gezegd dat je niet in die boom moet klimmen, de takken zijn broos en kunnen je gewicht niet dragen,’ Voorzichtig betastte ze de onderarm van haar dochter. ‘Het is niet gebroken. Ga maar mee naar binnen, oma komt met een kruidenmengsel en dan zal het zo weer over zijn.’
Anna’s oma stond bekend als de kruidenvrouw van het dorp. Er was geen kwaal of ze wist er wel een remedie voor. Ze had al menig kind van een oorontsteking of keelpijn afgeholpen en ook kneuzingen wist ze succesvol te behandelen.
‘Waar is de patiënt,’ kwam oma binnen. Ze was een rijzige vrouw, met een flinke bos grijze krullen. Soms kon ze intimiderend overkomen, maar ze had een hart van goud.
‘Hier,’ snifte Anna vanaf de bank.
‘Ach meisje toch, ik zal zo kijken, maar eerst een knuffel,’ ze trok het meisje voorzichtig tegen haar volle boezem, ‘Een dosis liefde is de helft van de genezing, nu de andere helft nog.’
Behoedzaam onderzocht ze de gewonde arm.
‘Je hebt gelijk Marjan. Het is niet gebroken maar flink gekneusd. Ik zal er een kompres van arnica en smeerwortel omheen doen, dan zal de pijn snel minder worden.’
Niet veel later zat Anna met haar arm in een doek te zuigen op een zuurtje. Ze hing behaaglijk tegen haar oma aan en viel langzaam in slaap.

Anna werd wakker in een ziekenhuisbed. De onderarm in het gips.
Naast het bed zat een onbekende vrouw.
‘Waarom ben ik hier?’ Anna raakte in paniek.
‘Stil maar oma,’ de jonge vrouw streelde Anna’s haar. ‘U bent gevallen, uw arm is gebroken.’
‘Laat oma komen, met arnica en smeerwortel. En een knuffel.’

Nav https://platoonline.wordpress.com/2023/05/31/we-300-juni-herinneren/

Advertentie

Rusten

Felix sloot met een zucht de laptop en rekte zich uit. Het was zaterdagmiddag drie uur en na tien dagen achtereen gewerkt te hebben was het wel even genoeg. Hij was de oprichter en anchorman van een onafhankelijke nieuwszender en werkweken van honderd uur waren geen uitzondering. Het werk was nooit klaar, maar voor vandaag was het genoeg.
Hij vertrok voor een paar dagen rust in een bijzondere omgeving.
Bij aankomst werd hij door een kleine vrouw liefdevol begroet.
‘Dag Felix, wat heerlijk dat je er bent’Felix kuste de vrouw en gaf haar een stevige omhelzing.
‘Dag lieve oma,’

geschreven voor https://platoonline.wordpress.com/2023/05/16/101-het-woord-voor-mei-2023/

Hoop

Mei 1945
Nederland was bevrijd. Overal ontstonden er spontane feesten waar met de bevrijders werd gedanst, gezongen en gesjanst.
Zo ook in het dorp van Marijke, een achttienjarige boerendochter.
Op zo’n feestavond ontmoette ze Gareth, een automonteur in het Canadese leger. Zijn felblauwe ogen en brede glimlach bezorgde haar vlinders in de buik. Ze praatten en dansten. Aan het einde van de avond bracht Gareth haar thuis en Marijke kreeg haar allereerste zoen. De dag voor zijn vertrek nam ze hem mee naar de hooizolder, waar ze zich helemaal aan hem gaf.
Toen haar eerste menstruatie uitbleef werd ze ongerust, maar haar vriendin Ellen had gezegd dat je van de eerste keer onmogelijk zwanger kon worden.
Toch moest ze drie maanden later haar ouders vertellen dat ze in verwachting was.
Haar moeder zei alleen maar, ‘Ach meisje toch.’
Haar vader pakte zijn pet en liep de avond in.
De volgende ochtend legde hij zijn eeltig hand zachtjes op haar schouder, ‘Het komt allemaal goed.’
Drie weken later begon hij met het timmeren van een kinderbedje.
Op een heldere dag in februari werd haar zoon geboren. Gerrit, genoemd naar zijn vader en grootvader.
Marijkes bed stond tijdelijk in de warme woonkeuken en toen ze wakker werd uit een verkwikkend slaapje, zag ze haar vader op de stoel voor de kachel zitten, zijn kleinzoon in zijn sterke armen. Haar moeder boog zich over de twee en vouwde een warm dekentje wat strakker om het kleine lichaampje. De twee grootouders glimlachten naar elkaar en verloren zich toen weer in het kleine mannetje.
Marijke wist nog niet hoe het allemaal verder moest, maar de oorlog was voorbij, het land werd weer opgebouwd, de lente stond voor de deur en haar zoontje had in korte tijd het huis met liefde gevuld.
Alles zou goed komen.

Geschreven voor WE-300 ontluiken

Uitvallen

Eindelijk kon het weer.
Uit de wind, in de zon, een biertje op het terras.
Perfect.
Behalve dan dat die driejarige hartstochtelijk op zijn mondharmonica bleef jengelen.
Ik had al een paar vernietigende blikken naar hem en zijn ouders geworpen, gewaarschuwd dat als hij niet ophield ik hem in het water zou kieperen, maar zonder resultaat.
Ineens was ik het zat.
Woest sprong ik op, greep het kereltje bij zijn kladden en mieterde hem en de mondharmonica over de rand van de fontein.
Ik dronk mijn glas leeg, legde wat geld op tafel en verliet onder luid applaus het terras.

Fictief voor https://platoonline.wordpress.com/2023/04/16/de-101-van-15-4-2023/ uitvallen van Plato

Chili

Hans had grote haast om thuis te komen. Vandaag woonde hij precies een jaar samen met Maria, zijn lieve Mexicaanse schoonheid die hij tijdens een rondreis door Zuid-Amerika had ontmoet.
Hij wist dat ze voor deze speciale dag zijn lievelingsgerecht zou klaarmaken: Chili volgens authentiek Mexicaans recept.
Nadat hij Maria uitgebreid begroet had en haar de enorme bos bloemen had gegeven die hij voor haar had meegenomen, namen ze plaats aan de eettafel. Hij genoot van het eten en het fijne gezelschap van zijn partner. Ze vertelde hem dat ze vandaag haar ouders had gesproken, die hen feliciteerden en zeer binnenkort graag kennis wilden komen maken met Hans. Ze waren nu allebei gepensioneerd en konden nu makkelijk reizen. Hans knikte enthousiast en at ondertussen zijn buik meer dan vol.
Maria ruimde de tafel af, ze kwam terug met een theedoek die ze voor zijn ogen bond.
‘Voor het dessert heb ik een verrassing. Ik breng je nu naar de woonkamer, niet kijken!’
Hans liet zich gewillig naar zijn stoel leiden. Vervolgens ging Maria terug naar de keuken om de lekkernij op te halen.
De stevige maaltijd begon op te spelen. Hans wreef over zijn buik en deed de knoop van zijn jeans los.
Hij moest even stoom afblazen, want het zat hem behoorlijk dwars.
Met een flink kabaal liet hij de gassen uit zijn lijf ontsnappen en slaakte daarna een zucht van verlichting. Dat luchtte op. Uitbundig wapperde hij met zijn handen in een poging de kwalijke lucht te verdrijven.
Even later zette Maria het dessert op tafel.
‘Je mag je blinddoek afdoen,’ ze klapte opgetogen in haar handen. ‘Surprise!!’
Hans verwijderde de doek en keek regelrecht in de ogen van zijn geschokte schoonouders die tegenover hem op de bank zaten en de walging in hun blik nauwelijks konden verbergen.

Geschreven voor WE-300 uitstoot
Schrijf exact 300 woorden, zonder het woord uit de opdracht te vermelden

Herstart

‘Weet je nog hoe het allemaal begon?’ zei hij, meer tegen zichzelf dan tot zijn toehoorders.
‘Het was wonderlijk mooi. Heel mijn ziel en zaligheid heb ik erin gelegd.
Het licht, de kleuren, de geuren en het jonge leven. De liefde…’
‘En zie: Het licht is verduisterd, de kleuren zijn vervaagd en het stinkt er naar de dood.
Liefde is weggevaagd door hebzucht en macht.’
‘Het is klaar,’ sprak hij verdrietig maar beslist
Zijn machtige handen omvatten de wereld en verfrommelde die, als was het een propje papier.
Hij haalde diep adem.
Zijn scheppende stem klonk liefdevol:
‘Er zij licht…’

Geschreven voor One-o-One https://platoonline.wordpress.com/2023/03/13/101-maart-2023/

Kontjes

De vraag was: ben jij een billen-mens?
Het overviel me eigenlijk een beetje.
Ik zie ze eigenlijk meer als nuttig, zou eerlijk gezegd niet weten hoe je zonder kan.
Ga maar eens zitten zonder billen, of fietsen! Gaat een pijnlijke opgave worden, dat beloof ik je.
Feitelijk let ik niet zo op billen. Natuurlijk weet ik dat er grote verschillen zijn in maatvoering, van ieniemienie tot XXL. Het maakt me niet zoveel uit, behalve in het openbaar vervoer, daar heb ik liever een ieniemienie bilpartijtje naast me zitten.
Daarentegen heb ik wel wat met kontjes, want ook daarin heb je veel variëteiten.
Zo heb je de mopperkont, die ken je vast wel, het is nooit goed en dat laat hij je zeker weten.
Of wat dacht je van de babbelkont, leuk maar vermoeiend.
De bof- of mazzelkont, zo eentje die het allemaal maar aan lijkt te komen waaien en waar we stiekem wat jaloers op kunnen worden, tot we het zelf zijn en iedereen moet meegenieten.
Je herkent jezelf vast wel in een of meer van die konten. Ik wel.
De enige waar ik moeite mee heb is de draaikont. Net als je denkt dat je hem doorhebt, is die weer van mening veranderd. Glad als een aal en niet te vatten.
Heb ik toch liever een XXL-kont naast me in de trein, dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent.

Geschreven voor WOT https://verwondervrouw.nl/pix-wot/wot-deel-10-kontje/

Bridezilla

Vanaf het moment dat Gregg haar ten huwelijk had gevraagd, stond alles in Sylvia’s leven in het teken van De Grote Dag.
De vader van de bruid wilde het allerbeste voor zijn prinsesje om deze dag de ‘gedenkwaardigste aller dagen’ te maken. Valentino werd opgedragen een exclusieve trouwjurk te ontwerpen. Jimmy Choo kreeg die eer voor de schoenen. Kappers en visagisten van beroemdheden moesten de bruid oogverblindend maken. Het landgoed van de Kennedy’s werd afgehuurd en voor het diner zou de Franse topkok Georges Blanc ingevlogen worden.
De verloving was groots gevierd, de ring met enorme steen schitterde aan Sylvia’s hand, ze wist het zeker: niemand was gelukkiger dan zij.
Maar hoe dichterbij de geplande datum kwam, hoe onuitstaanbaarder de aanstaande bruid werd. De jurk moest grootser. De hakken van de bruidsschoenen hoger. Het landgoed van de Kennedy’s was niet chique genoeg.
Een wanhopige Gregg moest de hysterische Sylvia steeds vaker kalmeren.
De dag voor de bruiloft werd de generale repetitie gehouden. Niets werd er aan het toeval overgelaten. De locatie was uitbundig gedecoreerd. De ijssculpturen stonden in de vriescel. De gerechten waren voorbereid en het belangrijkste: de jurk was goedgekeurd.
Alles was perfect.
Tot Sylvia het drempeltje niet zag en haar enkel lelijk verstuikte.
De arts benadrukte haar de enkel voorlopig te ontzien.
Daar vervloog Sylvia’s droom om gracieus op hoge hakken naar het altaar te schrijden.
De bruiloft werd afgeblazen.
Daags erna ontvluchtte een gestreste Gregg, met onbekende bestemming en een bruidsmeisje aan zijn zijde, zijn onverdraaglijke bridezilla.

Geschreven voor WE-300: Belasten https://platoonline.wordpress.com/2023/03/08/we-300-maart-2023/

Leven

Ze was oud en zo voelde ze zich ook. Het had lang geduurd voor ze dat had willen toegeven, maar met haar drieënnegentig jaar gaf het lichaam dagelijks aan dat ze de honderd waarschijnlijk niet zou halen. Niet dat dat haar doelstelling was. Niet meer. Toen Arie nog leefde hadden ze het er samen vaak lacherig over gehad; zij zouden minstens honderdtien worden en het langst getrouwde stel ter wereld zijn. Helaas had de dood een halfjaar geleden een einde aan die ambities gemaakt en was de teller op tweeënzeventig blijven steken. Een mooie score, maar wat had ze hem nog graag gehad.
Ze hadden drie kinderen gekregen. Vijf kleinkinderen, twaalf achterkleinkinderen en het tweede achter-achterkleinkind werd verwacht.
Vandaag waren ze er allemaal. Ter ere van haar verjaardag.
Ze zat in haar comfortabele stoel en overzag haar nageslacht. Ze waren allemaal zo verschillend en wat hield ze vreselijk veel van ze. Arjan, de oudste, was precies zijn vader. Rustig, zorgzaam en creatief. Nanda leek op Aries moeder, een beetje een tobber en pietje precies. Zij had deze verjaardag ook georganiseerd en in perfecte banen geleid.
Daarna ging haar blik naar Pieter, de jongste, haar zorgenkindje. Direct na de geboorte bleek hij het syndroom van Down te hebben en had hij extra zorg nodig gehad. Hij woonde al jaren in een zorginstelling en was met zijn vriendelijke natuur de lieveling van de verzorging en de familie.
De klein- en achterkleinkinderen waren een bonte mengeling van genen maar ondanks dat een hechte club. Ze genoot ervan wanneer ze allemaal samen waren, de gezelligheid en warmte gaven haar nieuwe levenskracht.
Op de lege stoel naast de haard zag ze Arie zitten. Hij glimlachte naar haar en keek haar verlangend aan.
Zachtjes schudde ze haar hoofd.
‘Binnenkort,’ zei ze in gedachten, ‘er is nog te veel dat me hier vasthoudt.’
Arjan nam plaats op de stoel van zijn vader die naast de haard stond, het was vreemd zonder hem. Hij keek naar zijn moeder, die dit jaar zichtbaar ouder was geworden en wenste dat ze minstens honderdtien zou worden, want wat moesten ze zonder haar beginnen.

Nav schrijfopdracht https://verwondervrouw.nl/pix-wot/wot-deel-9-zwak/

Afscheid

De genodigden voor de afscheidsbijeenkomst voor Maartje keken verwonderd op toen ze de zaal betraden.
In plaats van de gebruikelijke rijen stoelen, vonden ze een aantal statafels waarop flessen champagne en glazen stonden.
Het licht dimde en vanaf een groot scherm begon Maartje hen toe te spreken.
Ze zag er goed uit. Wie had ook verwacht dat ze had besloten afscheid te nemen van het leven.
‘Lieve allemaal,’ begon ze, ‘fijn dat jullie er zijn.’
‘Jullie zullen je vast nog wel herinneren dat ik een aversie heb tegen afscheidsdiensten in de traditionele zin. Obligate woorden over de dode, waarover niets dan goeds. Daar had ik geen zin in. Vandaag doe ik het woord.’
‘Ik was een lieve dochter voor mijn ouders, maar had misschien te weinig geduld met ze.’
Maartjes moeder snoot opzichtig haar neus.
‘Mijn huwelijk met Leon was goed, als exen waren we nog beter.
Helaas hebben we nooit kinderen gehad, we hadden het vast leuk gedaan.
Mijn vriendinnen: we hebben mooie tijden gehad, al zijn we wat uit elkaar gegroeid.’
Subtiel gesnotter klonk.
‘Mijn leven hier is voorbij, maar ik weet dat het niet ophoudt. Dus pak een glas en toast op het leven. Proost!’
Een beetje ongemakkelijk hieven de aanwezigen het glas, ‘Proost!’
Nadat het tweede glas was ingeschonken werd het al snel rumoeriger en werd er zelfs gedanst op The final countdown.
Niemand zag dan ook dat Leon zijn glas hief in de richting van de garderobe waar zijn ex-vrouw genoot van haar afscheid. Ze knikte naar hem en haastte zich vervolgens naar de gereedstaande taxi die haar naar Schiphol zou brengen.
Klaar was ze met de klaagzangen van haar ouders, het werk in de apotheek en het geroddel van haar vriendinnen.
Ze was 47. Hoog tijd om te gaan leven.
‘Brazilië, here I come!’

Geschreven voor WE 300 https://platoonline.wordpress.com/2023/02/07/een-nieuwe-we-300/