No money

Ja hoor, daar stond ik weer: bij de betaalpaal van de Appie, zonder betaalpas.
Dat wil zeggen: zonder pas met saldo. De pas die ik bij me had, was zijn limiet ruim overschreden.
Het is niet de eerste keer en waarschijnlijk zal het ook niet de laatste keer zijn. Dat krijg je met een eigen bedrijf, dan lopen de zaken wel eens wat door elkaar.
Gefrustreerd belde ik naar huis (waarbij ik op moet merken, dat het heel bijzonder was dat ik mijn mobiel bij me had. Een voorgevoel?) Ik hoopte dat er iemand langs kon komen met een volle pas.
Thuis nam er niemand op (Mo stond onder de douche).
Gelukkig is er altijd iemand op kantoor en zo reageerde zoon even later op mijn smeek-sms met een: ‘Haha kom er aan.’
Niet dus, belde hij later, want er stond geen auto voor de deur en Gert was er met de poenpas vandoor.
Vertwijfeld keek ik naar de overvolle kar.
Moest ik die laten staan? En later weer een keertje mijn rondje door de supermarkt maken?
No way.
ik stapte op de caissière af met de mededeling dat ik even weg was om een pas te halen. Laat de kar maar staan ‘I’ll be back!’
De ‘hallo’ mevrouw van de daklozenkrant, voor wie ik regelmatig een kop koffie meeneem, nam haar bakkie troost in ontvangst. Dat leek me handiger dan hem binnen koud te laten worden.
Ik scheurde naar huis, leende de pas van Zoon, scheurde terug naar de Appie, waar een bezorgde caissière mijn diepvriesspulletjes al in de vriezer had gezet (lief). Betaalde mijn boodschappen en eindelijk kon ik naar buiten. Missie geslaagd.
De ‘hallo’ mevrouw had haar koffie inmiddels al op en keek verbaasd, toen ik weer naar buiten kwam, dit keer met een volle winkelwagen.
Ik schudde mijn hoofd: ‘No money.’ gebaarde ik.
Glimlachend keek ze me aan.
Even waren we lotgenoten, maar toch niet.

Advertentie

Het verjaardagscadeau

Eindelijk kon ik afgelopen woensdag mijn verjaardagscadeautje van de Tuttenklup uitpakken.
Het heeft ongeveer een half jaar geduurd voor we eindelijk een dag hadden waarop iedereen vrij was, maar geduld is een schone zaak.
Om kwart voor elf reden  er twee auto’s toeterend de straat in. De voorste was versiert met Sarah-vlaggetjes. Het huis werd bestormd door vijf lijpe tutten en ik kreeg en soort van kroontje op mijn hoofd gepland. Daarna vertrokken we naar Nijmegen, want ons doel was het Sanadome.
Heerlijk relaxen en bijkletsen in een thermen, wat wil je nog meer?
Helaas waren we niet de enigen die dit plan hadden opgevat, want het was vreselijk druk. Bijna alle baden waren bezet, maar ach, in een ‘gewoon’ bad kun je ook praten.
Halverwege de dag gebruikten we een heerlijke lunch.
Tegen het einde van de middag werd het wat minder druk en konden we toch nog in een speciaal bad plaatsnemen (alwaar we verzocht werden iets rustiger te zijn, want: zet zes tutten bij elkaar en het wordt lachen en keten).
Tegen zevenen verlieten we het gebouw, rozig en zacht gescrubt en gesmeerd.
De dag was nog niet voorbij, want de tutten hadden besloten bij een van hen neer te strijken en daar een Chinese maaltijd te bestellen.
Het was een fantastische, bijzondere dag, waar zelfs een traantje viel, want daar schamen echte tutten zich ook niet voor.
Lieve meiden, hartelijk bedankt voor deze prachtige dag.
Ik kan bijna niet wachten op mijn eenenvijftigste verjaardag ;).