Ze was oud en zo voelde ze zich ook. Het had lang geduurd voor ze dat had willen toegeven, maar met haar drieënnegentig jaar gaf het lichaam dagelijks aan dat ze de honderd waarschijnlijk niet zou halen. Niet dat dat haar doelstelling was. Niet meer. Toen Arie nog leefde hadden ze het er samen vaak lacherig over gehad; zij zouden minstens honderdtien worden en het langst getrouwde stel ter wereld zijn. Helaas had de dood een halfjaar geleden een einde aan die ambities gemaakt en was de teller op tweeënzeventig blijven steken. Een mooie score, maar wat had ze hem nog graag gehad.
Ze hadden drie kinderen gekregen. Vijf kleinkinderen, twaalf achterkleinkinderen en het tweede achter-achterkleinkind werd verwacht.
Vandaag waren ze er allemaal. Ter ere van haar verjaardag.
Ze zat in haar comfortabele stoel en overzag haar nageslacht. Ze waren allemaal zo verschillend en wat hield ze vreselijk veel van ze. Arjan, de oudste, was precies zijn vader. Rustig, zorgzaam en creatief. Nanda leek op Aries moeder, een beetje een tobber en pietje precies. Zij had deze verjaardag ook georganiseerd en in perfecte banen geleid.
Daarna ging haar blik naar Pieter, de jongste, haar zorgenkindje. Direct na de geboorte bleek hij het syndroom van Down te hebben en had hij extra zorg nodig gehad. Hij woonde al jaren in een zorginstelling en was met zijn vriendelijke natuur de lieveling van de verzorging en de familie.
De klein- en achterkleinkinderen waren een bonte mengeling van genen maar ondanks dat een hechte club. Ze genoot ervan wanneer ze allemaal samen waren, de gezelligheid en warmte gaven haar nieuwe levenskracht.
Op de lege stoel naast de haard zag ze Arie zitten. Hij glimlachte naar haar en keek haar verlangend aan.
Zachtjes schudde ze haar hoofd.
‘Binnenkort,’ zei ze in gedachten, ‘er is nog te veel dat me hier vasthoudt.’
Arjan nam plaats op de stoel van zijn vader die naast de haard stond, het was vreemd zonder hem. Hij keek naar zijn moeder, die dit jaar zichtbaar ouder was geworden en wenste dat ze minstens honderdtien zou worden, want wat moesten ze zonder haar beginnen.
Nav schrijfopdracht https://verwondervrouw.nl/pix-wot/wot-deel-9-zwak/
jaha da’s een vraag die nooit definitief -én voor iedereen gelijk- beantwoord zal worden ….
Mooi geschreven… open einde
LikeLike
Mooi, doet me denken aan mijn schoonmoeder, op 93 jarige leeftijd overleden en tot op het laatste moment volle aandacht voor haar Kleinzoon die het syndroom van Down heeft.
LikeGeliked door 1 persoon
❤️
LikeLike
Zo mooi en zo waar: Je kunt je ouders eigenlijk nooit missen!
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig verhaal. Mooi dat Arie ook aanwezig was. Hij zal weten waarom hij nog even moet wachten.
LikeLike