Deze blog heb ik een aantal jaren geleden al geschreven, maar voor de WOT haal ik hem weer even uit het archief
Tijdens mijn MAVO periode had ik het aardig te pakken van Julien Clerc. De Franse chansonnier, met zijn zwoele stem en prachtige kop. Zo erg te pakken, dat ik er nog een jaartje extra Frans tegen aangooide. Want ik hield er terdege rekening mee dat ik Julien op een goede dag tegen zou komen, hij mij zijn liefde zou verklaren en dan moest ik op zijn minst toch wel verstaan wat hij zei. In de examenklas heb ik het Frans er maar uitgegooid, want dat betekende boeken lezen en dat zouden Jules en ik nooit doen. Geld voor een elpee had ik niet, maar een vriendinnetje kon de muziek wel voor mij op cassette bandje zetten. Ik verstond geen moer van de Franse teksten, ondanks mijn drie jaar Frans, en zong maar wat mee. Nooit én public’ natuurlijk, want wie weet wat ik er in mijn onnozelheid allemaal uitkraamde. Toen hij op een gegeven moment This melody in het Engels ging zingen, (Sis melody) wist ik dat het goed zou komen. We spraken tenslotte allebei Engels. Toen ik wat ouder werd, ben ik Julien uit het oog verloren, maar een tijdje geleden dook hij ineens weer op. Hij had samen met Rob de Nijs ‘This melody’ opgenomen. Even was Julien in de buurt, want Rob woont niet zover weg, dus snel mijn Frans weer opgehaald. Helaas ook deze keer niets. Wel zag ik hem langskomen op TV. Hij heeft, zoals ze dat zeggen, de tand des tijds goed doorstaan. Oftewel het is gewoon nog een verschrikkelijk lekker ding.
Hannekelive 