Mam ga je nog naar de hei vanmiddag
Weet ik nog niet
Kan je dan Charlie meenemen?
Nou vooruit dan
Het is een waardeloze klus, maar je doet het voor het kind. En de hond natuurlijk.
Ik trek de wandelschoenen aan en loop naar de hal. Te laat merk ik op dat de opgedroogde modder een spoor van voetstappen achter laat. Geweldig.
Rizzo springt, na een paar mislukte pogingen, redelijk soepel in de auto. Even later lopen we de salon van Mojo binnen, waar Charlie aan het werk is als schoothond.
Dat kan ze, want Charlie is een Shitzu en voor dit soort arbeid gemaakt.
Maar nu moet ze wandelen.
Nauwelijks op de hei aangekomen worden we begroet door een flinke bruine hond. Het baasje vraagt of dit Charlie is. Ook dat nog: denk je anoniem te kunnen lopen, kent half Ede de salonhond.
We doorkruisen snel het losloopgebied. Onlangs fors ingekrompen tot een derde van de oorspronkelijk grootte, dus behoorlijk druk en daar houden we niet van.
De zon schijnt vervelend op mijn gezicht en ik krijg het warm. De rits gaat open.
Rizzo is inmiddels elf en maakt zich niet meer zo druk. Ze sjokt een beetje achteraan en snuffelt aan iedere pol. Op dit tempo komen we nooit meer thuis. Ik stuur Charlie, die minstens de helft jonger is, om de oude tante op te halen. Het werkt en we zijn weer compleet.
In het aanlijngebied -dat wij volkomen negeren, want wij houden van vrijheid- komen we niemand tegen. Geen hond, hert of everzwijn. Of -nog erger- een wolf.
Zo af en toe kan het gebeuren dat je van je sokken gefietst wordt door een mountainbiker of andere pedaal-terrorist. Ik kijk dan ook regelmatig achterom om dat gevaar te tackelen. Figuurlijk dan.
Net te laat merk ik de jeep op die ons achterop komt.
Handhaving. Kak.
‘Mevrouw, weet u dat dit een aanlijngebied is?’
Even overweeg ik te liegen, maar ja, ik ben een eerlijk mens… soort van.
‘Eigenlijk wel,’ antwoord ik. Er wordt me vriendelijk gevraagd de hondjes aan te lijnen.
Natuurlijk ga ik dat doen, in ieder geval tot de auto uit het zich verdwenen is en de twee weer vrij kunnen rondlopen.
We volgen olifantenpaadjes richting parkeerplaats, omdat daar de jeep niet kan komen. Ik ben dan wel een rebel, maar heb geen zin in een boete.
We komen een teefje tegen dat zich gelaten laat dekken door een opgewonden reu. Geen baasjes in zicht, dus dat wordt binnenkort een leuke verrassing.
Ik heb het inmiddels echt warm en de jas gaat uit.
Rizzo struikelt bijna over haar tong en Charlie? Die is gewoon Charlie en huppelt vrolijk rond. Een dansend staartje op haar koppie.
Na ruim anderhalf uur lever ik Charlie af bij haar baasje, waar ze direct weer aan de slag moet. Er zitten klanten op haar te wachten.
Niet veel later zak ik thuis op de bank. Rizzo geniet van een welverdiend kippennekje en ik van een schuimige cappuccino.
Zoals ik al zei: het was een waardeloze klus, maar iemand moet het doen.
Hannekelive 