De zanger, voor Worm

De zanger zuchtte diep. Steeds moeilijker kwamen de teksten op papier.
Het was allemaal te groot geworden. Hij was een zanger in de kroeg, een jongen van de Pijp. Maar tegenwoordig stond hij vaker in een megazaal voor een duizendkoppig publiek, dan voor zijn eigen cluppie in het café.
 ja, hij wist wel waarover hij wilde schrijven. Over het leven. Met daarin vreugde en verdriet. Liefde, vriendschap en geluk. Maar ook eenzaamheid, ziekte, dood, verraad.
Hij had het allemaal zelf meegemaakt.
De hele rataplan.
Het had hem getekend. Gemaakt dat hij vaker naar de fles greep dan goed voor hem was.
Zeker, het ging hem goed. Op financieel gebied in ieder geval. Zijn liedjes waren successen, hij werd geadoreerd door zijn fans. Maar zijn huwelijk kraakte.
Hij zag op tegen de optredens. Voor aanvang van een concert, nam hij de nodige alcoholische versnaperingen tegen de stress. Soms iets teveel en dan wankelde hij, kon hij niet goed meer uit zijn woorden komen of vergat hij zijn tekst.
Het maakte allemaal niet uit, zijn fans vonden alles prachtig. Al zou hij strontlazarus het Wilhelmus boeren, dan nog zouden ze hem verafgoden. Hij grinnikte in zichzelf, misschien moest hij dat maar eens proberen.
En dan het gedoe met zijn gehoor. Hij had een ruis in zijn oren, waardoor hij steeds minder goed kon horen. Dodelijk natuurlijk voor een zanger en regelmatig voorzag hij een spoedig einde van zijn carrière
Hij trok het zoveelste biertje van die middag open.
De melodie zat wel in zijn kop, nu de woorden nog.
Hij moest zich er maar bij neerleggen: de koek was op.
Langzaam begonnen de woorden zich toch te vormen.
Hij lurkte nog eens aan zijn bierfles en schreef: Bloed, bier en tranen.
Even dacht hij na en veranderde toen het tweede woord.

 

http://youtu.be/5leVQeK_3Ws

Geschreven voor WE-300 Zweet.
Ook meedoen: klik hier.