Hond of kind?

Sommige mensen noemen hun hond, hun kindje.
Zover zou ik toch niet willen gaan.
Goed, ik vind Rizzo een schatje, ben stapelgek op haar, maar om haar nu mijn kindje te noemen?
Toch heeft ze van die trekjes, waarbij ze dicht in de buurt van een echt kind komt: want wat kan ze me voor gek zetten.
Vanaf dat we haar een week hadden, ben ik met Rizzo naar puppycursus gegaan. Ik kreeg daar waardevolle tips en ben enthousiast aan het oefenen gegaan. En met resultaat mag ik zeggen.
Zitten doet ze als geen ander, sinds deze week duikt ze plat op de grond als ik ‘af’ tegen haar zeg en ook het ‘volgen’ tijdens het uitlaten gaat best goed.
Behalve op de cursus. Dan is ze alles in een keer vergeten.
Zodra we het hek binnen lopen van het terrein waar de cursus gegeven wordt, ben ík degene die volgt, zit ik me op te vreten en ga ik constant af, terwijl Rizzo haar neusje volgt, alleen maar aandacht heeft voor de andere honden en op zoek gaat naar de voertjesvoorraad van meester Thijs.
Gelukkig is ze wel consequent, want zelf meester Thijs heeft de grootste moeite haar in het gareel te krijgen. Het mooiste vindt ze het spelen met de andere honden, dan gaat ze helemaal los en kan ik “Rizzo, HIER!!!!!” roepen tot ik een ons weeg. Vanavond hield ik het geploeter voor gezien, ik liet de lijn los en ben als een malloot rondjes gaan rennen. Kijk, dat vond Rizzo nu leuk, ze volgde alle bochtjes die ik maakte alsof ik een loslopend koekje was en een plezier dat we hadden!
Het was misschien niet helemaal de bedoeling van de les, maar mijn kinderen houden niet zo van school, dus Rizzo ook niet.
Zie je, is ze toch een soort kindje van me.