Dag Jimmy

Een half jaar hebben we voor hem gezorgd, voor Jimmy de Norfolk Terriër.
Al snel bleek dat dit hondje heel anders was dan Rizzo.
Lang niet zo relaxt, maar juist extreem nerveus.
De drukte van ons gezin deed hem geen goed. We hebben van alles geprobeerd, maar het ging niet meer.
Toen hij vorige week uitviel naar Gert en die in zijn been beet, terwijl hij Sebastiaan vasthield en de dag erna nog eens hetzelfde wilde doen bij Mojo, hebben we de moeilijke beslissing gemaakt: we moesten afscheid nemen van Jimmy. Voordat er ergere dingen zouden gebeuren, want wat als hij een van de kleintjes ging bijten? Daar moet je toch niet aan denken!
Vanochtend heeft Gert hem weggebracht naar een opvang, waar er met hem getraind gaat worden en een passend tehuis voor hem wordt gezocht.
Niet leuk en ik was ook best verdrietig, maar wel een verstandige keuze.
Soms moet je nu eenmaal beslissingen met het hoofd nemen, die tegen je hart in gaan.

Jimmy (l) en Rizzo aan het spelen

Met Sebastiaan gaat het gelukkig de goede kant op.
Hij drinkt weer uit de fles en vandaag mocht hij van de zuurstof af.
Waarschijnlijk moet hij nog wel tot donderdag in het ziekenhuis blijven, maar we zijn heel blij met deze vooruitgang.

 

Gezinsuitbreiding

Nee, nee! Het is niet wat je denkt.
De schoondochters lopen nog hoogzwanger rond. Dat duurt nog zo’n vier weken.
Nee, we hebben gezinsuitbreiding in de vorm van een hond.
Sinds afgelopen maandag woont Jimmy bij ons.
Drie weken op proef, maar vanaf dag twee weet ik het al: die gaat hier nooit meer weg.
De baas van Jimmy kon wegens gezondheidsproblemen niet meer voor het hondje zorgen en zocht een nieuw tehuis.
Half zes ’s avonds zagen we het op internet en vier uur later reden we met hem de straat in.
Jimmy is een Norfolk terriër. Een reutje van tweeëneenhalf jaar oud.
Het gaat verbazend goed tussen hem en Rizzo. Ook met de kleinhonden klikt het wonderwel.
Hij keutelt de hele dag als een schaduw achter me aan en ligt steeds aan mijn voeten.
Op de hei en in het bos loopt hij los en hij luistert goed als ik hem roep, al moet ik wel flink mijn best doen wanneer er een aantrekkelijke teefje voorbij komt.
En zo hebben we weer twee honden, alsof het nooit anders is geweest.

Oma-dag

Vandaag is het oma-dag.
Zoon, Schoon, Worm en An zijn naar een bruiloft en wat doe je dan met de kleintjes?
Nou die gaan naar oma, die het overigens zelf heeft aangeboden.
Rond twaalf uur was het trio compleet en vanaf die tijd wordt er door de tuin gescheurd, gestreden om speelgoed en gebedeld om koekjes.
Dat laatste kunnen ze op hun buik schrijven: geen verwennerij, daar doet oma niet aan.
Zo af en toe grijp ik in wanneer het te wild wordt en gek genoeg heb ik het drietal nog onder controle ook!
Eigenlijk is het simpel: je moet de aanstichter eruit pikken, dan wordt het vanzelf rustig en die aanstichter is nu eenmaal Dreetje (echt waar An), de heerlijke clown van Worm en An, die net als Worm een behoorlijke neiging naar ADHD heeft. Nala en Rizzo houden het regelmatig voor gezien, terwijl Dre maar doordendert. Niet voor niets noem ik haar vaak ‘de tank’.
Maar nu, vierenhalf uur verder, is eindelijk de rust neergedaald.
Uitgespeeld en volgevreten hebben ze hun plekje opgezocht en liggen ze te slapen.
Nala in de veel te kleine mand van Rizzo, Rizzo op de bank en Dreetje aan mijn voeten.
Ik durf me nauwelijks te bewegen, want ieder geluid wordt door een van hen opgepikt en betekent weer een opmaat naar vertier.
Vanavond is het de beurt aan opa, want dan gaat oma zelf naar de bruiloft.
Het is druk, maar ik zou ze niet meer willen missen, die maffe kleinhonden.

 

Hieperdepiep

Vandaag is Rizzo één jaar geworden!!

Hieperdepiep……

Sneeuwpret

Stel je voor: je bent een kleine hond van bijna een
jaar oud.
Klaar voor je dagelijkse rondje kom je ineens voor een rare situatie te staan.
De wereld ziet er totaal anders uit, ruikt vreemd en voelt koud en nat aan.
Na de eerste stapjes, merk je dat sneeuw grappig spul is.
De voetstappen van je baas klinken lollig en de witte wereld is een grote
speeltuin.
Dan heb je toch de tijd van je leven!

foto: Marjolijn B.

Te koop?

Afgelopen woensdag is Rizzo dan eindelijk aan haar oogje geopereerd en tegelijk gesteriliseerd.
Nadat ze twee weken eerder voor niets onder narcose ging, is ze dit keer echt gefikst.
Nog zwaar gedrogeerd kregen we haar mee naar huis. Plastic kap om de kop, zodat ze niet aan haar oogje kon krabben.
Langzaam maar zeker kwam ze bij. De ‘lampenkap’ vond ze maar niets. Ze kon niet eens haar kopje omhoog houden en lopen was een ramp.
Ik besloot de kap af te doen en daarna ging het een heel stuk beter.
Krabben deed ze niet en ze was weer aardig monter.
’s Avonds rende ze alweer achter een balletje aan, alsof er niets gebeurd was.
En nu is ze dus een je-weet-wel-hondje.
Ze heeft daar maar weinig last van.
Integendeel: ze is in al die maanden niet zo ondeugend geweest als nu!
Zo springt ze steeds op de bank. Dat is overigens onze eigen schuld, omdat we dat toegelaten hebben toen ze zo vreselijk zielig schijnzwanger was en krijg dat er maar eens uit.
Daarnaast maakt ze kasten open en trekt de boel eruit, kauwt van alles kapot en luistert bar slecht!
Terug naar de puberteit.
Ik weet niet wat de dierenarts er allemaal uitgehaald of ingestopt heeft, maar ik begin al hard aan een hersteloperatie te denken!
Of….. zal ik de lampenkap weer om doen en haar op marktplaats zetten als levende vloerlamp?

 

 

Een bijzonder kwartet

Rizzo en de pup

Tjonge jonge, wat is ze schijnzwanger!
Onze kleine Rizzo.
Ze komt bijna haar bench niet meer uit.
Wandelen maakt haar niet blij en eten interesseert haar niet.
Met moeite laat ze haar nest alleen.
Ze gaat helemaal op in haar moederrol.
Kelly was ooit ook schijnzwanger, maar onderging dat toch heel anders.
Stiekem ben ik razend trots op mijn kleine ex-pup. Want hoewel ze geen voorbeeld heeft, is ze de perfecte moeder.
Liefdevol koestert ze haar puppy.
Dat dat een plastic pinguïn is, mag de pret niet drukken.

Held en slachtoffer

Het zal je maar gebeuren: loop je op de hei met vier honden, wordt er eentje aangevallen door een rottweiler!
Het overkwam Schoon en An gisteren.
Wat een lekker uitje moest worden met  Dreetje, Rizzo, Nala en de hond van Ans moeder, liep uit op een bezoek aan de dierenarts.
Dat omdat twee honden hun roedel wilden beschermen.
Rizzo is gek op mensen en dieren en rende vrolijk op een tweejarige peuter af. Die vond het enthousiaste gespring van de terriër niet zo leuk en begon te huilen.
Direct snauwde de rottweiler, die bij het gezinnetje hoorde, naar Rizzo. Ophoepelen!
Maar daar was Nala het niet mee eens:
‘Makker je blijft van Rizzo af, anders zal ik je eens een lesje leren,’ en grommend sprong ze op de rottweiler af.
Wel lief en heldhaftig, maar geen slimme actie: want de rottweiler greep Nala in de nek en slingerde haar woest heen en weer.
Angstaanjagend.
Gelukkig kwam de eigenaar van de aanvaller snel tussenbeiden en werd erger voorkomen.
Toch had Nala een flinke jaap in de rug die met achttien hechtingen gerepareerd moest worden.
Gisteravond bracht ik haar namens Rizzo overheerlijke varkensoren en lag ze nog voor pampus in haar mand.
Vanochtend zat er al veel meer leven in, maar nu is het zaak haar tien dagen rustig te houden, zodat de wond goed kan genezen.
En hoe krijg je dat voor elkaar bij een driejarige labrador?
Wie het weet, mag het zeggen.

Follow the leader

Het zijn min of meer spannende tijden in huize B.
En hoe kun je je beter ontspannen dan door een heerlijke lange wandeling met het hondje te maken.
Rizzo is inmiddels alweer tien maanden oud en kan best een uurtje lopen.
Ze heeft weliswaar kleine pootjes, maar ze heeft er wel vier van, dus loopt ze maar een kwartier per poot en dat moet kunnen.
Bij ons in de buurt is het heerlijk wandelen.
Eerst een stuk door het stadspark (door ons het Honderdbunderbos genoemd, uit de boeken van Winnie de Poeh) en daarna verder over een industrieterrein.
Rizzo lijkt puber-af en loopt keurig mee. Wanneer ze losloopt, komt ze zodra ik haar roep, dus is het een genot om een flink eind met haar te wandelen.
Afgelopen week logeerde kleinhond Nala een nachtje bij ons.
Nala is een onstuimige labrador van drie jaar oud.
Een goed idee, om haar dus even de vrijheid te geven.
Met haar lange poten scheurde ze zigzaggend door het park en sprong met gemak over wat hogere begroeiing.
Rizzo vond het allemaal wel stoer en probeerde haar voorbeeld te volgen.
In galop dribbelde ze achter die grote aan, maar ze kon Nala natuurlijk nooit bijhouden bovendien waren de bosjes gewoon veel te hoog. Maar net doen alsof is ook leuk. Dus een aanloop nemen en dan blijven staan, zogenaamd om even te snuffelen, dan kijken waar Nala uithangt en weer verder rennen.
Het had de dag ervoor stevig geregend en in het Honderdbunderbos lagen dan ook flink wat modderplassen.
Normaal gesproken loopt Rizzo daar met een grote boog omheen: modder is vies! Maar toen ze Nala er doorheen zag ploegen, leek haar dat ook wel wat en daar ging ze: kletter-kletter-klets, tot aan haar buik in de drek!
Niet veel verder ontdekte Nala een watertje. Labradors zijn waterhonden en met een plons sprong ze er middenin.
Rizzo doet zoiets niet, dacht ik nog. Maar die was inmiddels zo door het dolle heen, dat ze regelrecht op de sloot afliep om er ook in te springen.
Met een ferme “HIERRRR” riep ik Nala naar me toe en zo voorkwam ik dat Rizzo een duik zou nemen.
Nala stoof er weer vandoor, maar Rizzo vond het wel welletjes en besloot het vrouwtje gezelschap te houden.
Niet veel later waren we weer thuis.
Rizzo zeeg met een enorm bot op haar matje neer en Nala?
Die mocht van een afstandje toekijken.
Buiten zet Nala de toon, maar binnen is Rizzo de baas.

foto genomen met I-phone
vandaar de matige kwalitieit.