Model

Alsof er nog niet genoeg tijdschriften zijn in Nederland, is er de afgelopen week weer een nieuwe titel verschenen.
Gooisch, heet het blad, dat de lifestyle van het Gooi verslaat.
Persoonlijk heb ik er niet zoveel mee, met dat Gooische.
Al dat nep, al die show. Doe alsjeblieft gewoon.
Toch had ik bijna het blad in mijn boodschappenkarretje gelegd. Want wie sierde daar de cover?
Rizzo!
Althans een soortgelijk exemplaar. Zelf zou ik onze kleine Norfolk terriër natuurlijk nooit aan het leven als topmodel laten snuffelen.
Want ook voor haar geldt: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

foto: Gooisch

Vrienden voor het leven

foto by Mojo

Een beetje verliefd…..

Op het hoekje van onze straat woont Bobby.
Bobby is een Jack Russel van elf jaar.
Jarenlang sjokte hij ongeïnteresseerd ons huis voorbij en aan Rizzo had hij helemaal geen boodschap. Sterker nog: die kon een snauw krijgen wanneer ze zelfs maar naar hem keek.
Maar dat is verleden tijd, want sinds kort is Bobby tot in het puntje van zijn staart verliefd.
Hij slaapt niet meer, eet niet meer en wil het liefst heel dicht bij zijn grote liefde Rizzo zijn.
Want Rizzo is puppy-af en een jongedame geworden.
Bobby is een kei in ontsnappen en zo kan hij uren voor het raam naast onze voordeur liggen, om maar een glimp van zijn liefje op te kunnen vangen.
Tja en Rizzo vindt die aandacht prachtig en zo liggen ze dan neus aan neus, met enkel het koele glas tussen hen in. Of ze zitten zwijgend tegenover elkaar aan beide zijden van de tuinpoort.
Want bij elkaar komen mag even niet.
Ben je gek! Rizzo is pas acht maanden, die  is nog veel te jong om moeder te worden.
Maar schattig is het wel.

Tuinhulp

Toen kreeg ik zomaar hulp uit onverwachte hoek.
Rizzo heeft vast en zeker mijn oorlogsverslag gelezen, want vandaag heeft ze me spontaan geholpen met het onkruidvrij maken van een gedeelte van de tuin.
De kleine terriër groef en groef, zodat het groen alle kanten opvloog.
Dat zij het verschil niet zag tussen paardenbloem en anemoon, daar kon zij toch niets aan doen? De intentie was goed.
Morgen een nieuwe taak in de tuin: de anemonen terugplaatsen en tegelijk het hondje het verschil leren tussen kruid en onkruid.
Omdat ze heel erg intelligent is, zal dat laatste vast geen probleem worden.

HIERRRRR!!!!!!!!

Al een paar weken ga ik met Rizzo naar de puppycursus.
Het is niet het braafste meisje van de klas, wat wil je ook als je als tamelijk ongehoorzame terriër tussen  van nature goedluisterende golden retrievers zit.  Toch heeft ze al aardig wat geleerd.
Het commando ‘hier’ bijvoorbeeld. Binnenshuis een tien, in de tuin een acht, maar loslopend een dikke onvoldoende.
Wij wonen op de Veluwe, dicht bij bos en hei. Wat is er mooier voor een hond dan uren over de hei te zwerven met je baas aan je zijde? Niets zou je zeggen. Toch denkt Rizzo daar heel anders over: het vrouwtje is wel leuk en de snoepjes in de zak houden de pup aardig op het rechte pad, maar komt er een ander creatuur (mens of dier) in beeld, dan is ze alles spoorslags vergeten en kan ik HIERRRRRRRRR!!!! roepen tot mijn broek er van af zakt. Geen pretje dus met een hondje dat net zo groot is als een doorsnee konijn en bovendien een schutkleur heeft. Die vind je gewoon niet meer terug. Nee, dan is het fijner om met kleinhond Beagle naar de hei te gaan. Die heeft welliswaar het nadeel dat ze loeit als een sirene, maar je hoort en ziet haar tenminste wel. Bovendien is Beagle het slimste meisje van de klas, wat betreft het commando ‘hier’. Ook al speelt ze met een andere hond, één keer HIERRRR en daar komt ze aan gerend. Het geeft me een heerlijk gevoel van macht en ik gebruik het regelmatig, gewoon omdat het zo leuk is.
Ook vanochtend ging het perfect ik had de laatste R nog niet uitgesproken of Beagle zat al naast me, hunkerend naar de beloning.
Totdat ik haar zomaar kwijt was, in een fractie van een seconde was ze verdwenen.
‘Oh kak!’ zei ik, want je eigen hond kwijt raken is niet leuk, maar die van een ander vreselijk.
Ik roepen en roepen, maar geen Beagle.
In de verte hoorde ik geblaf, maar niet het karakteristieke geloei van Beagle de Beagle. Er toch maar heen gelopen en ja hoor, daar lag ze te stoeien met twee andere honden.
Opgelucht haalde ik adem en mijn hartslag daalde weer naar een acceptabel ritme.
Beagle kwam vrolijk kwispelend op me af gehuppeld, ze had me waarschijnlijk niet eens gemist.
Ik besloot dat het tijd was om naar huis te gaan en zette de tegenstribbelende hond in de achterbak.
Terwijl ik wegreed, sprak ik mijn kleinhond nog even vermanend toe.
‘Beagle, dit moet je nooit meer doen, want daar krijgt oma grijze haren van.’
‘Woef.’ klonk het  deemoedig uit de achterbak.
Even later trok de zure lucht van een hondenscheet door de auto en kreeg ik het idee dat ze er gewoon schijt aan had.

Houdini

Heel leuk hoor zo’n klein hondje, alleen ben je haar iedere keer kwijt!
Want hoe groot je tuin ook is, die van de buren blijkt altijd net wat interessanter.
De eerste weken hield Rizzo zich prima aan de grenzen van de tuin. Vond het wel net zo veilig, dicht bij de nieuwe baas.
Maar het duurde niet lang of mevrouw werd nieuwsgierig en zo waren we haar iedere keer kwijt. Dan had ze weer een gaatje gevonden naast de volière, of wrong ze zich  achter de schuur langs, de wijde wereld in.
Soms betrapten we haar op heterdaad en konden we maatregelen treffen, maar iedere keer liep ze weer in de tuin van de buren. Die vonden het bezoek van de buurpup  o zo leuk en gezellig, maar ze realiseerden zich waarschijnlijk  niet, dat een terriër het liefst grote gaten graaft en hun tuin er nu eenmaal onberispelijk bij ligt…. Om de buren toch maar tot vriend te houden bleven we speuren naar openingen in het gaas. Uiteindelijk bleek, dat Rizzo zo klein was, dat ze zich precies door de mazen heen kon wurmen. Het was dus goed opletten en wachten op het groter groeien en dat deed ze gelukkig snel.
Vorige week zat ze dan eindelijk vast. Haar kopje kon er wel doorheen, maar de schoudertjes  zaten muurvast.
Mooi dachten we, die komt niet meer weg.
Maar daar hadden we Rizzo onderschat: die had inmiddels al uitgeprobeerd dat ze met een flinke buikschuiver onder de poort door kon. Gelukkig was ze zo dom om haar trucje onder mijn neus uit te voeren en kon ik maatregelen treffen. Snel heb ik wat stenen onder de poort geschoven en nu zit de kleine Houdini dan toch echt gevangen in onze tuin.
Voorlopig dan. Want het is een terriër en die graaft nu eenmaal.
Zal mij benieuwen hoe lang het duurt voordat ze zich een uitweg graaft.
Zojuist kwam ze al binnen met modderpootjes en een roetzwarte kop……..

Hond of kind?

Sommige mensen noemen hun hond, hun kindje.
Zover zou ik toch niet willen gaan.
Goed, ik vind Rizzo een schatje, ben stapelgek op haar, maar om haar nu mijn kindje te noemen?
Toch heeft ze van die trekjes, waarbij ze dicht in de buurt van een echt kind komt: want wat kan ze me voor gek zetten.
Vanaf dat we haar een week hadden, ben ik met Rizzo naar puppycursus gegaan. Ik kreeg daar waardevolle tips en ben enthousiast aan het oefenen gegaan. En met resultaat mag ik zeggen.
Zitten doet ze als geen ander, sinds deze week duikt ze plat op de grond als ik ‘af’ tegen haar zeg en ook het ‘volgen’ tijdens het uitlaten gaat best goed.
Behalve op de cursus. Dan is ze alles in een keer vergeten.
Zodra we het hek binnen lopen van het terrein waar de cursus gegeven wordt, ben ík degene die volgt, zit ik me op te vreten en ga ik constant af, terwijl Rizzo haar neusje volgt, alleen maar aandacht heeft voor de andere honden en op zoek gaat naar de voertjesvoorraad van meester Thijs.
Gelukkig is ze wel consequent, want zelf meester Thijs heeft de grootste moeite haar in het gareel te krijgen. Het mooiste vindt ze het spelen met de andere honden, dan gaat ze helemaal los en kan ik “Rizzo, HIER!!!!!” roepen tot ik een ons weeg. Vanavond hield ik het geploeter voor gezien, ik liet de lijn los en ben als een malloot rondjes gaan rennen. Kijk, dat vond Rizzo nu leuk, ze volgde alle bochtjes die ik maakte alsof ik een loslopend koekje was en een plezier dat we hadden!
Het was misschien niet helemaal de bedoeling van de les, maar mijn kinderen houden niet zo van school, dus Rizzo ook niet.
Zie je, is ze toch een soort kindje van me.

Rizzo doet verstoppertje

Op kantoor kun je je prima vermaken.
Klik op onderstaande link, voor een filmpje gemaakt door Zoon.

verstoppertje

De eerste avonturen van Rizzo de Norfolk terriër

Vrijdagavond konden we eindelijk onze pup ophalen.
We hadden een afspraak om zes uur in Wielen, vlak over de grens bij Hardenberg. Om vier uur vertrokken we, Gert, Mojo, Ka en ik. Ruim op tijd zodat we onderweg nog snel een hapje konden eten.
Tien over zes stapten we het huis van de fokker binnen en werden we direct vertederd door een viertal pups. Nog kleiner dan we al dachten.
Een van die vier zou Rizzo worden. De meiden mochten kiezen en binnen een paar seconden hadden ze unaniem een pupje gekozen. Waarom per se die? Omdat ze zo schattig keek. Maar ja, die anderen deden dat ook! Maar goed dat ik de meiden bij me had, ik had nooit een keuze kunnen maken.
Nadat de formaliteiten waren afgehandeld, vertrokken we met ons  nieuwe huisgenootje richting E. We hadden een doos meegenomen voor het vervoer, maar op schoot was natuurlijk veel leuker.
Eenmaal thuis, ging ze het huis verkennen. Heel rustig, maar nauwgezet.
Het eerste plasje op de vloer was een feit, maar we vonden het prachtig en lagen in aanbidding voor zoveel liefs en vonden het best wel knap dat ze dat kon.
Die nacht sliep ze naast mijn bed in een kartonnen doos. Ik had me ingesteld op een nacht met een hartverscheurend jankende pup, maar Rizzo sliep tot de volgende ochtend zeven uur! En toen ik haar zei dat dat voor een zaterdag eigenlijk wel wat vroeg was, viel ze weer in slaap om kwart over negen weer wakker te worden.
Het hele weekend hadden we constante aanloop. Iedereen wilde kennismaken met Rizzo, die liet het allemaal gelaten over zich heen komen. Speelde, at, deed haar behoefte en sliep alsof ze hier al jaren woonde.

Tot nu toe doet ze het prima. Ze slaapt onverstoorbaar door tot een uur of acht negen, loopt de hele dag als een hondje achter me aan en vindt de bench geen probleem, zolang er maar iemand in de buurt is. Alleen zijn is niet zo leuk,  maar hé, geef haar eens ongelijk. Ze heeft de eerste uren als bedrijfshond ook al gedraaid, tot tevredenheid van het voltallige personeel.
De zindelijkheidstraining gaat aardig, ze plast en poept  buiten, maar vindt het ook niet bezwaarlijk om het een en ander binnen neer te leggen.
Vanochtend heb ik een klein stukje met haar aan de lijn gelopen. Dat kon eindelijk, omdat de sneeuw nu weg is en ook dat ging best goed. Met een handvol brokjes troonde ik haar mee, naar waar ik haar wilde hebben.
Het staartje maakt overuren en dat is best vermoeiend als je zo klein bent, dus is een dutje op zijn tijd – en dan het liefst op schoot- geen overbodige luxe.
Onvoorstelbaar om te zien dat een hondje van net anderhalve kilo een heel gezin kan betoveren.

De volgende keer iets over de kennismaking met de kleinhonden en hieronder een kort filmpje die Zoon maakte, van de eerste uitlaatsessie.

Rizzo’s eerste stapjes aan de lijn

Rizzo