Eendje maar……

Vanmiddag moest ik even op Jade passen.
En wat doen oma’s  dan?
Die verzinnen een onbenullig boodschapje om lekker op stap te gaan met de kleine, in de hoop iedere honderd meter een kennis tegen te komen, die zich eindeloos verwonderd over de schoonheid en het intellect van het kindje.
Helaas komt dat maar zelden voor.
En dat ligt niet aan de kleine, maar aan de kennissen die zich niet buiten laten zien.
Hoe dan ook: vanmiddag een loopje naar het winkelcentrum.
Onderweg passeerden we een bruggetje dat een singel overspant, waarin het wemelt van de eenden.
Ik ben niet gek op eenden.
Vind het luidruchtige, opdringerige dieren, die –voor je het goed en wel door hebt- de boodschappen uit de wandelwagen jatten en je daarna ook nog eens brutaal uitkwaken.
Tegenover Jade kon ik natuurlijk niets laten blijken. Oma’s zijn nergens bang voor en zeker niet voor eenden.
Gelukkig zwommen de beesten zo’n twee meter onder ons door. Veilig genoeg dus.
‘Kijk eens wat een lieve diertjes!’ kweelde ik.
Jade beaamde dat met een vrolijk tatata.
Een schouwspel uit een boekje.
Tot ik me omdraaide en tot mijn grote schrik zag, dat een eend de brug op was gelopen en het op de voetjes van mijn kleindochter gemunt had.
Ik deed een moedige sprong naar voren. Ze moeten verdikkie wel van die kleintjes afblijven, anders zal ik ze verbouwen, ongeacht de grootte van de aanvaller.
‘Opzouten!’ siste ik.
‘Kwaaaak’ zei het brutale dier, liet een flats vallen en deed twee stapjes achteruit.
Genoeg voor mij om er snel vandoor te gaan.
Prompt liep ik een bekende tegen het lijf.
‘Leuk hè, eendjes voeren,’
‘Geweldig!’ overdreef ik, ‘Maar ik moet gaan. Poepbroek en flesje, je weet wel….’
Een leugen natuurlijk, maar uit mijn ooghoek zag ik die vermaledijde eend aan komen waggelen en toegeven dat ik daar bang voor ben?
Nooit!

geschreven voor WE300-renoveren (vrije interpretatie)