Kees

Ik weet niet beter of Kees was er.
Van jongs af aan waren we onafscheidelijk.
Mijn eerste kusje aan een jongen was voor hem. We waren toen ongeveer twee jaar oud.
Hij was iets ouder dan ik, maar  we zaten samen op de kleuterschool. En ook op de basisschool zaten we zes jaar bij elkaar in de klas.
Na schooltijd speelden we altijd met elkaar. Uren konden we rolschaatsen op de nieuw aangelegde asfaltweg dichtbij.
Altijd samen, we hadden geen andere vriendjes of vriendinnetjes nodig.
Natuurlijk hadden we ook wel eens ruzie, maar als een derde zich ermee bemoeide, was het wij tegen zij.
Na de basisschool naar de MAVO, ook daar gelukkkig bij elkaar in de klas.
Na het laatste uur op elkaar wachten en samen terug fietsen.
Met elkaar huiswerk maken.
Solidair blijven zitten in de tweede klas.
Daarna nog allebei een jaar naar de HAVO.
Kees en ik: Peppie en Kokkie, Bassie en Adriaan, Laurel en Hardy…
Totdat Kees in miltaire dienst moest.
Hij was 200 kilometer verderop gelegerd en dat anderhalf jaar lang.
Bellen kon haast niet en e-mail was er niet. Zo af en toe een brief en dat was het.
Ik leerde mijn huidige man kennen en Kees stond niet langer op nummer één.
Op mijn trouwdag kreeg ik oorbellen van hem, briljantjes.
Niet lang daarna leerde Kees zijn aanstaande vrouw kennen, ook zij zijn inmiddels bijna 25 jaar getrouwd.
Tegenwoordig zie ik hem niet meer zo vaak. We wonen een kleine honderd kilometer uit elkaar en hebben allebei ons eigen gezin.
Maar we bellen en mailen, zitten allebei op hyves.
Het eerste weekend van januari gaan we altijd naar hem toe. En dan is het weer als vanouds.
Hij is en blijft mijn grote vriend, mijn tweelingbroer Kees.