Een tripje naar Lissabon

Nee, we hebben geen wereldberoemde schrijver ontmoet -zoals Zoon en Schoon- zelfs geen onbekende, maar toch was ons reisje naar Lissabon er niet minder om.
Anderhalf jaar lang stond de tegoedbon voor een tripje naar Lissabon bij ons op de kast.
Gekregen van San en Baksteen  tijdens hun huwelijksdag, als bedankje voor de goede zorgen.
Lief toch?
We hadden er al eerder gebruik van willen maken, maar steeds kwam het er niet van.
Eind mei stapten Gert en ik dan eindelijk op het vliegtuig richting Portugese hoofdstad.
Ik had geen idee wat ons te wachten stond.
Van Parijs, Rome en Barcelona hadden we vooraf al een behoorlijk beeld  gekregen, maar Lissabon was blanco voor ons.
Zouden we de zes dagen wel vol kunnen krijgen?
We hadden ons geen zorgen hoeven te maken, want Lissabon bood alles.
Mooie gebouwen, prachtige vergezichten en gezellige wijkjes met een wirwar aan straatjes die omhoog en omlaag liepen.
Soms werd het lopen (en vooral klimmen) ons te veel en lieten we ons door een oud trammetje vervoeren die zo karakteristiek zijn voor het straatbeeld.
We boften enorm met het weer, want terwijl het kwik in Nederland nauwelijks boven de tien graden uitkwam en het zelfs hagelde, zaten wij heerlijk ontspannen met een drankje op een terrasje te genieten van de zon.
’s Avonds hadden we moeite een keuze te maken uit een groot aanbod aan restaurantjes.
De Portugese keuken bevat veel visgerechten. Als liefhebber kon ik mijn hart ophalen en we hebben dan ook heerlijk gegeten.
Onze hotelkamer was klein, maar schoon en het ontbijt was prima verzorgd.
Al met al hebben we een fantastische tijd gehad.
Daarom zeg ik tegen een ieder die nog twijfelt:
Lissabon? Doen!

Lees ook:

Het reisverslag van Zoon (de man die nooit wat won):

http://bjorklundblog.wordpress.com/2013/06/10/een-onvergetelijke-reis/

Beeld en geluid, een tochtje naar het verleden.

Het is alweer een aantal weken geleden, dat Worm thuiskwam met vier vrijkaartjes voor Beeld en Geluid. Het mediamuseum in Hilversum.
Hij vroeg of ik zin had om met hem mee te gaan en daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ka en Mojo stemden ook direct met dit plan in en toen was het alleen nog maar een kwestie van de juiste datum prikken en wegwezen.
Vandaag was het zover.
Het begon al goed: tv series uit je jeugd.
Nadat je je geboortedatum in had gevoerd, kwamen ze langs: Pipo de Clown, Floris en Swiebertje.
En door die laatste  was ik direct weer dat kleine meisje van een jaar of acht. Snikkend voor de tv, omdat Swiebertje in die allerlaatste scene afscheid nam van de Burgemeester, Malle Pietje, Bromsnor en natuurlijk zijn lieve Saartje, om naar Amerika te vertrekken. En weer moest ik even flink slikken…
Het hele bezoek bracht een sleep aan herinneringen met zich mee. Oude filmbeelden, fragmenten uit series van toen en reclames, ook die waar Zoon(tje) zo bang voor was: de lachende agent in de Fiat Panda reclame. Pietje Pitamientje en ‘Alleen als hij ijs en ijskoud is’, die Worm keurig – en ietwat aangepast- insprak.
Niet alleen werd er gekeken, we deden ook actief mee. Met foto’s maken in een kamer die op de kop staat. Een screentest doen voor een soap, een flitsende entree maken in een show, een quiz en nog veel meer.
Tussen de middag aten we een nostalgisch broodje kroket op het terras aan de Willem Duys vijver (geen goudvis gezien), terwijl het zonnetje ouderwets scheen.
De voltooid verleden tijd werd pas goed duidelijk toen de jeugd met een ’Ahhh, die hebben wij ook gehad!’ stilstonden bij een ‘My First Sony’ cassettespeler en ik zeker wist dat het pas gisteren was, dat ze daarmee speelden.
Een fantastische dag gehad. Zeker een aanrader, dit museum.

Hola Barcelona! 5

Vrijdag 30 oktober

Al ver voordat de olifant zijn bed uitkomt, ben ik wakker.
Ik ben altijd een beetje gespannen voor een reis.
Nadat ik door de geopende gordijnen gezien heb dat het onbewolkt is, spring ik onder de douche. Om kwart voor elf moeten we naar het vliegveld, dus als het ontbijt een beetje voorspoedig verloopt, kunnen we nog een uurtje op het dakterras in de zon zitten.
De tassen hebben we gisteren al ingepakt.
Als ik net aangekleed ben, hoor ik dat de olifant vertrokken is. In plaats van zijn gestamp klinken er nu kindervoetjes in de kamer boven ons.
Gert en Mojo zijn intussen ook aangekleed en we wagen het er op, voor de vierde keer het ontbijt te gebruiken.
We krijgen een ticket mee van de baliemedewerker van ons hotel. Op vertoon van deze bon, kan je gereduceerd eten bij de buren.
De bediening houdt veel te wensen over. Het komt meestal voor dat de een zijn hele maaltijd al op heeft, terwijl de ander alleen nog maar een glas jus heeft. Ook komt geregeld voor dat de serveerster drie keer komt vragen of je een broodje ham of kaas had, om dan alsnog het verkeerde te brengen.
Normaal gesproken duurt het zeker tien minuten voordat een chagrijnige serveerster de bestelling op komt nemen.
Nu duurt het een kwartier, maar de serveerster is redelijk vrolijk en spreekt zowaar een paar woorden Engels.
We kunnen kiezen uit diverse broodjes, zoals croissants en donuts. Verder een vaag soort omelet, een broodje ham-kaas of cereals. Als drinken krijgen we sap, een flesje actimel en koffie of thee.
Best lekker, als je tenminste krijgt wat je besteld hebt. Vandaag zijn er geen croissants en krijg ik een zwaar gesuikerd, vet puddingbroodje. Het moet maar.
Verder gaat het eigenlijk allemaal best soepel. We krijgen redelijk tegelijk onze maaltijd en het meisje hoeft maar een keer te vragen welk broodje we besteld hadden. Dat de croissants op zijn, daar kan zij natuurlijk ook niets aan doen.
De jus d’orange is vers en de koffie warm. Zo kan het dus ook..
Wanneer we de ontbijtzaal verlaten hebben we nog driekwartier om van ons dakterras te genieten. De zon schijnt uitbundig en het lijkt erop dat we voor de eerste keer in zes jaar onze vakantiebestemming zonder regen verlaten.
Wanneer we op de Placa de Catalunya aankomen, blijkt dat de aerobus door een staking niet rijdt.
Hebben wij weer.
Gelukkig rijden de taxi’s af en aan en zo komen we toch ruim op tijd aan op het vliegveld van Barcelona.
Mojo en ik hebben zelfs nog tijd om te winkelen.
Twintig minuten later dan gepland stijgen we op. Mojo maakt zich zorgen of ze haar feestje van zeven uur wel zal halen. Achteraf zal blijken dat ze het allemaal precies gered heeft.
We vliegen over de haven van Barcelona en vlug kijk ik nog even naar beneden.
We hebben een heerlijke tijd gehad. Vooral de gezellige Ramblas, de leuke winkelstraatjes en het strand zal ik missen.

Adios Barcelona!

Hola Barcelona! 4

Donderdag 29 oktober.

De olifant boven ons gooit zijn deur dicht.
Ik hoef niet eens op de klok te kijken om te weten dat het half negen is.
Ik doe het gordijn open en zie een strak blauwe lucht. Het belooft een mooie dag te worden en dat komt mooi uit want we gaan naar de berg Montjuïc en het schijnt dat je daar een prachtig uitzicht over de stad Barcelona hebt.
Eerst maar eens ontbijten. Ook vanochtend gaat dat niet van een leien dakje. Maar zoals  beloofd, later hierover meer.
Het is al een lekker temperatuurtje als we richting metro lopen. In de metro zelf is het vies warm en benauwd. Gelukkig hebben de treinstellen airco en is het daar goed uit te houden.
Wanneer we bij halte Paral-lel uitstappen, moeten we overstappen op een tandradbaantje. Daarna hebben we de keuze om de berg op te lopen of met de kabelbaan te gaan. Geen moeilijke keuze, want na drie dagen lopen hebben onze benen geen zin in een fikse wandeling, dus stappen we in de kabelbaan. Onderweg hebben we al een prachtig uitzicht over Barcelona, de haven en de zee.
Eenmaal op de top van deze 213 meter hoge berg, kunnen we pas goed de omvang van de stad zien. Barcelona ligt ingeklemd door bergen, een rivier en de zee. Daarom is uitbreiding bijna niet mogelijk. Iedere vierkante meter wordt benut. Een en al bebouwing, amper groen.
Montjuïc heeft door de eeuwen heen een belangrijke plaats gehad in de geschiedenis van Barcelona. Een pre-Romeinse beschaving bouwde hier al een nederzetting. De Romeinen bouwden hier een Jupitertempel. Hier ontleent de berg ook zijn naam aan. Mont Iovis werd Montjuïc.
In 1929 werd hier de wereldtentoonstelling gehouden en in 1992 was Montjuïc het zenuwcentrum van de Olympische spelen. Dat laatste kan je nog terugvinden in de aanwezigheid van onder andere het Olympisch stadion en het zwembad.
Tegenwoordig is het een groot stadspark.
Op de berg staat het Castel de Montjuïc, gebouwd in de tweede helft van de achttiende eeuw
Dit bouwsel heeft een bloederig verleden, doordat er lange tijd gemarteld en geëxecuteerd werd.
Het is knap warm op het platte dak van het kasteel, we genieten van het uitzicht, schieten ongeveer honderd plaatjes en lopen dan weer richting kabelbaan.
Het is er niet druk, dit in tegenstelling tot wat in de gids vermeld was.
We laten ons met de metro naar de haven brengen, Van daaruit maken we een wandeling langs de boulevard.
Halverwege kopen we een crèpe en wanneer we die op zitten te peuzelen, fietst er een fietstaxi langs. Of we zin hebben in een ritje.
Ik wel, want het strand waar we heen willen ligt toch nog wel een klein halfuurtje lopen van ons stekkie. Na een beetje heen en weer onderhandelen over de prijs, laten we ons vervoeren door dit grappige vervoermiddel. Onze chauffeur is een Hongaarse student, die op deze manier in de zomermaanden zijn kostje bij elkaar scharrelt.
Grappig, de zomer loopt hier tot november. Het is ook net zomer. Een matrixbord geeft de temperatuur aan: vijfentwintig graden! Bijna niet te geloven dat we aanstaande zondag lootje gaan trekken voor Sinterklaas.
Even later zitten we op een terrasje aan het strand, heerlijk van het zonnetje te genieten.
Mojo en ik kunnen het niet laten en moeten even de zee zien, ruiken en voelen.
We houden het met gemak anderhalf uur uit op het terras en kuieren dan weer richting haven.
We pakken daar de metro richting hotel om ons op te frissen, want het belangrijkste onderdeel van deze week moet nog komen: het kopen van de souvenirtjes voor het thuisfront.
We gaan weer richting Ramblas en de Barri-Gotic, het oude, sfeervolle centrum van Barcelona.
Het is altijd lastig wat te kopen, vind ik, maar we slagen wonderwel. De felbegeerde Fc Barcelona shirts gaan ook in de nieuwe tas van Mojo.
Halverwege de avond gaan we eten op het terras van een restaurant bij ons hotel in de buurt.
Het is er gezellig, het eten smaakt heerlijk en het bedienende personeel is bij uitzondering eens niet onbeschoft.
Kortom: een prima avondje om de vakantie mee te besluiten.
Morgen vliegen we weer naar huis, nog maar even niet aan denken.

Hola Barcelona! 3

Woensdag 28 oktober.

Als ik wakker word, weet ik dat het kwart over acht is, want ik hoor de olifant boven ons een douche nemen.
Ik draai me nog eens om en luister naar het verkeer dat zich een weg door de drukke straten van Barcelona baant. Wat een verschil met Rome, daar hoorde je de hele dag getoeter, hier zo af en toe.
Ik neem een douche en ga op het dakterras wat inlezen over het Park Guêl waar we deze ochtend heen zullen gaan.
Dit park werd ontworpen door Gaudi. Het moest een stadstuin worden op het landgoed van de rijke industrieel Eusebi Guêl. Op het landgoed moesten zestig gebouwen komen, maar daarvan werden er maar vijf verwezenlijkt. Zo lees ik in de stedengids, die deze dagen flink gebruikt wordt.
Als Gert en Mojo ook zover zijn, gaan we eerst maar eens ontbijten. Ook nu weer chaos, maar daarover later meer.
Na het ontbijt lopen we naar het metrostation Passeig de Gracia en nemen de groene lijn naar station Vallcarca.
Wanneer we daar uitstappen, blijkt dat we een flink eind omhoog moeten lopen. Gelukkig wordt er een heel stuk overlapt door een roltrap, maar onze beenspieren worden nog zwaar op de proef gesteld om de top te bereiken.
Eenmaal daar aangekomen is het allemaal wel de moeite waard geweest. Voor ons ligt een prachtig park en hebben we een indrukwekkend uitzicht over Barcelona. Jammer dat het bewolkt is, maar toch kunnen we duidelijk de Sagrada Familia onderscheiden.
We lopen naar het centrum van het park en besluiten dat het tijd is voor een cappuccino. Helaas doet de koffiemachine het niet en drinken we maar wat fris.
Vanaf ons terrasje hebben we uitzicht over de grote open ruimte, met aan de rand een golvende stenen bank die helemaal versierd is met mozaïek.
Op het plein wordt levendig illegale handel gedreven. De handelaren hebben hun waar uitgestald op lakens, waar aan de hoeken touwen zijn bevestigd. Wanneer op de ingangen van het plein de politie verschijnt, pakken de koopmannen hun handeltje snel bij elkaar, en maken ze zich zo snel mogelijk uit de voeten. Een enkeling wordt gepakt en moet zijn spullen inleveren, de anderen zoeken een plekje elders in het park.
Het plein wordt gedragen door een indrukwekkende zuilengang. Daartussen zou oorspronkelijk de marktplaats komen. Het plafond is ook hier gedecoreerd met mozaïek. Een kleuterklasje ligt plat op de rug het gewelf te bewonderen. Een gitarist probeert zijn cd’s te verkopen.
We lopen verder naar beneden en komen bij de andere ingang van het park. Hier staan de huisjes die Gaudi ontworpen heeft. Het doet een beetje denken aan het Hans en Grietje huisje in de Efteling.
Verder zien we de kleurige draak Python, volgens de Griekse sagen de bewaker van de onderaardse wateren. We lopen verder naar het roze huis. Het woonhuis van Gaudi. We bekijken het interieur. Gezien zijn uitbundige werk, leefde de architect eigenlijk heel eenvoudig.
We hebben genoeg mozaïek gezien en we verlaten het park.
Na een crèpe te hebben gegeten gaan we richting aquarium. Volgens de folder de grootste van west Europa. Als er zoiets geschreven wordt, moet je altijd een beetje voorzichtig zijn. Ook nu worden onze hoge verwachtingen teleurgesteld. Eerlijk is eerlijk: het aquarium in Burgers zoo in Arnhem is veel mooier.
’s Middags scheiden onze wegen zich. Gert gaat op zoek naar Camp Nou, het stadion van FC Barcelona en de dames gaan shoppen.
We vergapen ons aan de kleding- en schoenenwinkels.
In de grotere straten heb je om de drie vier zaken een H&M en een Zara. De laatste is hier ‘geboren’ dat mag, maar de kleinere exclusieve winkeltjes zijn natuurlijk veel leuker. Bijna had ik de laarzen van mijn dromen gekocht, ware het niet dat ze niet in mijn maat verkrijgbaar waren. Jammer. De leuke soevenirswinkel die we maandag hebben gezien, kunnen we helaas nergens meer terug vinden.
Het is al donker als we op een terrasje neerstorten en ons trakteren op een glas drinken. We zitten tegenover Gran Teatre del Liceu, dat in 1994 door brand verwoest werd, maar weer helemaal in oude glorie is hersteld.
We observeren de passerende toeristen en proberen het land van herkomst te raden. Niet zo moeilijk: Japanners zwaaien de hele tijd met hun fototoestellen, de Nederlanders zijn nogal luidruchtig en de Russen meestal dronken. De rest is Engels, die herken je aan hun vreemde kleding.
Wanneer we weer moed verzameld hebben slenteren we terug naar het hotel. We zijn nog maar net binnen of Gert komt terug van zijn uitstapje naar Camp Nou.
Later op de avond kuieren we nog eens over de Ramblas en genieten we van een heerlijke maaltijd op het terras voor ons hotel. We verbazen ons nog eens over de relatief lage prijzen van het eten. Die liggen bijna op de helft van wat we in Rome en Parijs moesten betalen.
We zoeken ons hotel weer op.

Hola Barcelona! 2

Dinsdag 27 oktober.

Om kwart over negen word ik wakker door de olifant die de kamer boven ons heeft. Hij dendert door de kamer. Ik hoor hem naar het toilet lopen, daarna een douche nemen en twintig minuten later zijn kamerdeur dicht gooien.
Ik besluit maar op te staan. Tenslotte hebben we vandaag genoeg te doen.
Ik trek het gordijn open en zie een strakblauwe lucht.
Een uurtje later is iedereen wakker en gedoucht en zijn we klaar om te ontbijten.
Het hotel zelf heeft geen eetzaal, maar bij het ernaast gelegen restaurant kunnen we ontbijten.
Een hele belevenis, maar daarover later meer.
Wanneer ik op mijn mobiel kijk merk ik dat die nog op zomertijd staat, het is geen elf, maar tien uur, we hebben dus een uur extra!
Na het ontbijt gaan we op zoek naar Casa Batllò. Dit huis is in 1906 door de architect Gaudi gebouwd in opdracht van de textiel fabrikant Josep Batllò i Casanova.
Het is een markant gebouw. De balkons doen denken aan de Venetiaanse maskers, die we vorig jaar in Rome overal zagen. De gevel lijkt op de huid van een oerdier, het dak op de schubben van een draak. We kijken onze ogen uit over zoveel fantasie.
Achter ons bevindt zich de metro. We duiken onder de grond en kopen een drie-dagen-kaart voor de trein, de bus en de metro.
Na enig gepuzzel weten we met welke metro bij de Sagrada Familia moeten komen.
Deze kerk is misschien wel het meest bekende bouwwerk van Barcelona.
Ook gebouwd door de Catalaanse architect Gaudi. Althans: hij heeft er een begin mee gemaakt, want dit imposante gebouw staat al meer dan honderd jaar in de steigers.
In 1882 werd met de bouw begonnen. Na een jaar nam Gaudi het project over. Tot aan zijn dood, in 1926 heeft hij aan deze boetekerk gewerkt. Gaudi had geen echt uitgewerkt bouwplan, maar hij schaafde continue aan de bouwplannen. Wat onmiddellijk opvalt, zijn de markante torens, die ver boven Barcelona uitsteken. Ook bekend zijn de geboorte gevel met de beeltenissen van de Heilige Familie.
Om in het gebouw te komen, moet je een lange tijd in de rij staan. Daar hebben we geen zin in. Bovendien is het ons afgeraden, omdat je binnen in de kerk struikelt over de steigers en bouwvakkers. Misschien na 2026 wanneer ze hopen de kerk af te hebben.
We steken de weg over. Vanuit het park tegenover de kerk hebben we een mooi uitzicht op de Sagrada Familia. We zakken op een bankje neer en laten het imposante gebouw nog eens op ons inwerken.
Eigenlijk vind ik het een foeilelijk ding, maar dat mag je over zo’n monument natuurlijk niet hardop zeggen.
We hebben genoeg gezien. We duiken de metro weer in en gaan richting strand.
Op de kaart lijken de afstanden niet zo groot, maar het blijkt dat we iedere keer toch nog behoorlijke stukjes moeten lopen.
Uiteindelijk komen we bij de kust aan. De meeste strandtenten zijn al weg, maar gelukkig staat er nog eentje. We bestellen een drankje en Mo en ik gaan een kijkje aan zee nemen.
Het is rustig op het strand. Er zijn wat pensionada’s die een spelletje volleybal doen en daarna een verfrissende duik in zee nemen. Mojo wil hun voorbeeld graag volgen, maar gaat niet verder dan de enkels in het water.
We blijven een tijdje op het terrasje zitten en gaan dan met de metro naar de haven.
Onze magen gaan knorren en we gaan ergens een hapje eten. Helaas voelt Mojo zich niet zo lekker en we gaan terug naar het hotel, zodat ze even op bed kan liggen.
Aan het begin van de avond is ze weer opgeknapt en staat Casa Mila  op het programma. Ook door Gaudi ontworpen. De golfvormige gevel van dit huis deed de toenmalige bewoners aan een steengroeve denken, zodat dit huis ook wel ‘La Predera’ genoemd wordt. Helaas is het dakterras al gesloten, zodat we de bijzondere schoorstenen niet kunnen bekijken.
We lopen terug naar ons hotel en drinken nog wat op een terrasje. Niet al te laat duiken we ons bed weer in. Onze benen zijn ons er dankbaar voor.
Morgen gaan we naar Parc Gûell, ook zo’n hoogstandje van Gaudi.

Hola Barcelona!

Maandag 26 oktober.

De wekker wekt ons om zes uur. Gelukkig hebben we de zomertijd nog in ons systeem, dus lijkt het zeven uur.
Om half 12 vertrekt ons vliegtuig richting Barcelona vanaf Dusseldorf. En zonder oponthoud rijden we er ongeveer anderhalf uur over. Voor de zekerheid nemen we ruim de tijd en maar goed ook, want het eerste stuk, over de A50 schieten we niet erg op. De Tomtom geeft een vertraging van drie kwartier aan, maar eenmaal voorbij Nijmegen scheuren we naar Duitsland.
Een half uur voordat we moeten instappen, leveren we onze koffers in bij de incheckbalie.
Zo, onze vakantie kan beginnen.
De vlucht gaat voorspoedig.
Om half twee staan we voor het vliegveld van Barcelona. De zon verstopt zich achter de wolken, maar de temperatuur is prima, ongeveer tweeëntwintig graden
We verbazen ons erover dat er zoveel mensen in dikke winterjas rondlopen.
We stappen op de aerobus die ons naar de Placa de Catalunya brengt. Van daaruit lopen we naar ons hotel ‘Praktik Rambla’.
Klokslag twee uur checken we in.
Het hotel is onlangs gerenoveerd.
Onze driepersoonskamer is prachtig. Ruim, met openslaande deuren naar het grote dakterras.
Vanuit onze kamerdeur stappen we in de lounge met zitbank en leestafel.
We besluiten eerst even van de reis bij te komen en zakken neer op een van de banken op het dakterras.
Na een uurtje gaan we richting Las Ramblas, een gezellig drukke promenade waarover veel mensen flaneren. Er zijn souvenirwinkeltjes, straatartiesten, levende standbeelden en er worden zelfs kleine huisdieren verkocht.
We beginnen aan het begin van de Ramblas, de Placa de Catalunya en lopen de hele boulevard af naar het Columbus monument aan de haven. We lopen door de historische wijk Barri Gotic, een wirwar van kleine straatjes met vele leuke winkeltjes.
We eten een broodje tegenover de Cathedral, die helaas half in de steigers staat.
Inmiddels is het al avond geworden. We lopen langzaam terug, richting hotel.
Om negen uur kruip ik tussen de lakens. Het is een lange dag geweest, ik vind het wel mooi geweest. Nog even hoor ik het gebliep van de nintendo DS van Mojo, maar dan val ik in slaap.

Hola

Ik ben net terug uit Barcelona.
We hebben het heerlijk gehad, ik kom zsm met een reisverslag.
Maar nu eerst naar bed!
Adios!!

Naar Amsterdam

Vandaag hadden we ons dagje Amsterdam.
Tien minuten voor half elf stapten we uit op Amsterdam CS.
Direct waan je je in het buitenland, want een voertaal is er niet. Er wordt Engels, Frans, Duits, Spaans en Japans gesproken. Amper buiten het station waren we al bijna getuige van het vroegtijdig einde van een Amerikaan onder tramlijn 11. Gezien zijn Amerikaanse omvang, had het ook heel goed kunnen zijn dat de tram zou zijn ontspoord. Gelukkig ging het net goed, maar wij waren gewaarschuwd: hier gelden de wetten van de jungle, the survival of the fittest.
We volgden de meute richting Dam, want daar moesten we heen. Madame Tussauds stond als eerste op ons lijstje.
Al snel bleek dat mijn lijstje er iets anders uitzag dan die van Mojo, maar daarover later meer.
Slim als we waren, hadden we onderweg al tickets gekocht. Dat zijn eigenlijk gewoon toegangskaartjes, maar in Amsterdam spreken we geen Nederlands.
We hoefden dus niet in de rij te staan, al was er net een groep Duitse studenten die ook gereserveerde kaartjes hadden en eerst naar binnen ging. Moesten we toch nog wachten totdat Uli, Otto und Lize gevonden waren.
Eenmaal langs de kassa werden we direct de lift ingebonjourd en misten zo ons fotomoment met Obama. Jammer voor Obama.
Drie jaar geleden was ik met een andere dochter naar Madame Tussauds geweest en ik wist dat ons op de bovenste verdieping een traumatische ervaring stond te wachten, het griezelhoekje. Ik liet de keuze aan Mojo, inwendig hopend dat ze er niet in zou gaan. Gelukkig zag zij de lol er ook niet van in, vrijwillig een hartverzakking op te lopen. Dus hebben wij heel discreet de sluiproute genomen en de griezels gelaten voor wat ze waren.
De wereldleiders vond Mojo niet zo interessant, behalve Willem en Maxima herkende ze ook niemand. Niet helemaal waar, want de vorige Paus kende ze wel: die hangt bij ons als koelkastmagneet (souvenirtje uit Rome).
Snel door naar de artiesten,  toen gingen we los: ik had een goed gesprek met George Clooney over onze gezamenlijke toekomst, Mojo strikte Johnny Depp voor een rol in zijn nieuwe film en tenslotte mocht ik David Beckhams sixpack even voelen, Victoria was net even winkelen, vandaar. Toch keek hij me een beetje vuil aan, laat maar die Becks.
Na alles en iedereen te hebben gezien moesten we even bijkomen van al onze indrukken met een kop cappuccino/warme chocolademelk-met-slagroom en een gebakje.
Niet lang, want we moesten de rondvaartboot halen die ons een stukje Amsterdam vanaf het water liet zien. Het was echt geweldig zo de toerist uithangen in eigen land. Ook nu waren we weer een van de weinig Nederlandssprekenden aan boord. We hebben van alles gezien, mooie grachtenpanden, kerken, bruggen, de Jordaan (wie wist dat de naam niet komt van de rivier in Israël, maar van het Franse woord voor tuin: Jardin?) en een heleboel woonboten.
Na dit avontuur opperde ik naar het Rijksmuseum te gaan: kom maar op met die cultuur! Maar Mojo vond het een beter plan om de Kalverstraat te gaan ontdekken. Die Nachtwacht hangt er volgend jaar ook nog wel, maar die laarsjes zijn dan weg.
Tegen zo’n argument is natuurlijk niets in te brengen en we shopten en we shopten….tot onze benen ons vanzelf naar het station brachten.
Om half zes waren we weer thuis.
En om jullie te plezieren zit ik nu weer achter de computer om een verslag te maken. Dit is het laatste wat ik vandaag doe.
Straks gaan de beentjes lekker omhoog en kom ik niet meer van de bank af.
Tot morgen.