De gordijnen van Paleis het Loo

Een tijdje terug hadden mijn zus en ik afgesproken naar Paleis het Loo te gaan.
Ik was zeer benieuwd naar de gebouwen  en de tuinen van het domein, bovendien werd er een expositie gehouden over Grace Kelly.
Woensdag was het dan zover.
We genoten van de prachtige jurken van de prinses van Monaco , de foto’s en de juwelen. Even droomden we weg naar lang vervlogen, elegante tijden en namen we ons voor, in ieder geval wat vaker de jeans te verruilen voor een jurkje.
Daarna werd het tijd voor het echte werk: de bezichtiging van het paleis.
Nu ben ik een aantal jaren geleden in Paleis Soestdijk geweest (jullie kennen het verhaal) en dat vond ik toen al behoorlijk indrukwekkend, maar vergeleken met Het Loo, was Soestdijk maar een armoedig optrekje.
Deze kamers waren rijkelijk gedecoreerd, ingericht met meubels uit diverse tijden, diverse snuisterijen en jacht-souvenirs.
Het meest was ik onder de indruk van de geweldige gordijnen.
Dik brokaat, zo zwaar, dat ik me afvroeg hoe de roedes de vracht konden houden.
Voorzichtig pakte ik een gordijn vast.
‘Moet je kijken, wat een prachtige stof,’ zei ik tegen mijn zus.
‘Laat nou maar los,’ reageerde die, ‘straks storten ze naar beneden.’
‘Welnee,’zei ik en gaf een rukje aan het gordijn, ‘die zitten zo vast als een….’
Met donderend geraas kwamen de enorme lappen, inclusief roede naar beneden.
Snel bevrijdde ik me uit de meters stof, maar te laat, de suppoost kwam al aangesneld.
‘Mevrouw, gaat het?’ vroeg hij.
Ik knikte.
‘U heeft toch niet aan de gordijnen gezeten?’
Ik schudde heftig het hoofd.
‘Ik vraag het maar, want u heeft geen idee wat we er allemaal in aantreffen.’
‘Ik wil het niet weten, ‘ zei ik en stikkend van de lach maakten we ons  uit de voeten.

Gedeeltelijk fictief.
Geschreven voor WE-300 Kwaliteit