Terug naar toen

Ik geef toe: ik heb een hang naar het verleden.
In ons huis kom je dan ook een aantal voorwerpen van lang-lang geleden tegen.
Zo hebben we bijvoorbeeld en paspop uit begin 20^e eeuw, een oude Remmington typemachine en het oude gemoffelde ‘pannetje van oma’ uit de eerste helft van de vorige eeuw.
De keuken kreeg een ‘vintage’ look dankzij het oude kastje, dat we een aantal jaren geleden op de kop tikten. En werd volgepropt met allemaal spul ‘van vroeger’.
Ik weet niet wat het is, misschien het verlangen naar de tijd, waarin alles eenvoudig was, of in ieder geval leek. Dat mensen nog tijd voor elkaar hadden. De tijd waarin je moeder met een pot thee en een kaakje op je zat te wachten als je thuis kwam uit school.
Maar hoewel ik soms terug verlang naar toen, heb ik wel alle gemakken van nu in huis.
De wasmachine, de vaatwasser, de droger en de koelkast.
Cappuccino maak ik lekker thuis met een uitgebreid koffieapparaat. Het theewater wordt gekookt in de waterkoker.
En dáár zit het hem nu net: na jaren elektrisch water te hebben gekookt, mis ik ineens het zingen van het water in de ketel, de schrille fluit van de dop als het water kookt. En ineens zie ik mezelf dat ik –nadat ik een ramen-zeem-apparaat heb gekocht, dat spons en zeem overbodig maakt- op zoek ga naar een ouderwetse fluitketel, het liefst eentje waarvan de dop gelanceerd wordt als het water te lang kookt.
Ik wil weer gezang horen in de keuken. En gefluit!
Terug naar de pot thee, in plaats van ieder zijn of haar eigen smaak, terug naar het kaakje in plaats van de luxe koek.
Terug naar toen.
Al weet ik heel goed, dat toen nooit meer terugkomt.

(Mocht ik in een volgend blog beginnen over het wasbord ter vervanging van de wasmachine, mag je me verminderd toerekeningsvatbaar laten verklaren.)