Het theekastje

Na veertig jaar had ze het theekastje van haar oma eindelijk in het bezit.
Maar wat had het veel gekost.
Anna was de helft van een tweeling.
De twee zussen waren onafscheidelijk en regelmatig werd Anna voor Lena aangezien en andersom.
Samen doorliepen ze de lagere school. Vriendinnetjes hadden ze niet nodig. Ze hadden elkaar.
Na de MULO ging het tweetal naar de kweekschool. Ze wilden allebei juf worden en dan het liefst op dezelfde school of in ieder geval in hetzelfde dorp.
Ze zaten in het laatste jaar van hun opleiding toen hun oma overleed.
De meisjes waren heel verdrietig, want ze hadden ontzettend veel van de oude vrouw gehouden.
Maar ze hadden elkaar en samen verwerkten ze het verlies.
Toen werd de inboedel van hun oma verdeeld.
Zowel Anna als Lena had haar zinnen gezet op het antieke theekastje met het bijbehorende theeservies, dat al zolang ze konden herinneren bij oma in de woonkamer had gestaan.
Oma had in een kort briefje bepaald. Dat het theekastje naar Lena zou gaan en de inhoud er van naar Anna. Lena vond het een goede verdeling, maar Anna was het er niet mee eens.
Het theekastje en het servies konden niet gescheiden worden, die hoorden net zo bij elkaar als de tweeling.
Helaas, Lena wilde het kastje niet opgeven en Anna hield halsstarrig vast aan het servies.
Een bittere ruzie ontstond.
De jonge vrouwen spraken niet meer met elkaar, tot groot verdriet van hun ouders, die er alles aan deden de twee weer te verzoenen.
Ze groeiden uit elkaar.
Lena vond de liefde van haar leven, trouwde en verhuisde naar een dorp iets verderop waar ze binnen tien jaar vier kinderen kreeg.
Anna kreeg een aanstelling als juf op de dorpsschool en bleef haar levenlang vrijgezel.
Ze raakte verbitterd.
In haar ogen had Lena alles: een goede man, kinderen én het theekastje.
Het feit dat de man van haar zus met psychische problemen kampte, haar jongste kind een hartafwijking had en ze maar nauwelijks de eindjes aan elkaar kon knopen, zag ze niet.
Net zo min ze haar eigen zegeningen zag: een goed betaalde baan als het eerste vrouwelijke hoofd van de dorpsschool, een prettig huis en een goede gezondheid.
Lena had al diverse keren geprobeerd het contact met haar zus te herstellen, maar Anna had bokkig geweigerd. De gestuurde brieven ongelezen weggegooid.
En toen was daar die kaart.
Heden is van ons weggenomen,
mijn lieve vrouw, onze zorgzame moeder en grootmoeder
Lena de Groot, geboren Willemsen.
Anna ging niet naar de begrafenis, ze durfde niet.
Drie weken later werd een pakket op Anna’s adres bezorgd.
Ze las het begeleidende briefje.
“Beste Anna,
Lena stond er op dat jij dit zou krijgen.
Ze heeft de afgelopen jaren herhaaldelijk geprobeerd contact met je te krijgen, wat om onduidelijke redenen nooit lukte.
Met vriendelijke groet, je zwager Hans de Groot.”
Voorzichtig liefkoosden haar vingers het notenhouten blad van het theekastje.
Haar ogen vulden zich met tranen.
Het meubeltje was nog steeds mooi. Lena had het goed onderhouden.
Het kastje en het servies waren weer samen.
Maar de kans op een hereniging met haar zus was voorgoed vervlogen.

 

Dit past bij het onderwerp van de Word-Exact 300 van Plato ‘Scheiden’.
Omdat dit verhaal ruim vijfhonderd woorden heeft is het geen officiele WE-300.
Hier kun je er meer lezen.