De oorlog die niemand winnen kan

In de strijd tegen het onophoudelijk oprukkend onkruid, in het op het oog zo idyllische oord dat wij de achtertuin noemen, ben ik de generaal van een eenpersoonsleger. Een enkele keer word ik bijgestaan door een onderofficier of huurling.
Gewapend met schoffel, schop en hark ga ik de confrontatie aan met wilde aardbei, wingerd en zevenblad. Vogelmuur, zuring en paardenbloem leggen het af tegen mijn niets ontziende aanvallen. Brandnetels moeten buigen voor mijn geweld. Helaas leveren deze troepen het meeste verzet en kom ik regelmatig gebrandmerkt uit de slag.
Steunend en kreunend verover ik meter voor meter op de bezetter van onze ooit zo prachtig aangelegde border.
Maar zo moeizaam het mij vergaat, zo gemakkelijk steken de guerrillastrijders hun koppen weer op, want ondergronds zijn hun aanvallen nooit gestopt.
En terwijl ik uitgeteld en geradbraakt neerzak in mijn stoel, besef ik dat tuinieren een oorlog is, die ik nooit zal winnen.