L.Y.F.

Vrijdagavond.
Mojo is naar een feestje van een vriendin.
De meeste feestjes duren tot een uur of twaalf, dus verwachten we haar rond half een weer thuis.
Om elf uur geeft de mobiel van Gert aan dat er een sms binnengekomen is.
‘Mojo, of ze tot half drie mag blijven?’ kijkt hij me vragend aan.
Wat is dat nou? Half drie?? Het kind is pas vijftien, nou ja: bijna zestien, maar veel te jong om zo laat thuis te komen.
‘Vergeet het maar.’ zeg ik streng ‘Half een en geen seconde later.’
Even later weer een sms:
‘maar dan moet ik alleen fietsen. om half drie gaat iedereen weg.’
Zijn ze nou helemaal?
‘weet je zeker dat iedereen tot half drie mag blijven van de ouders?’ is mijn vraag.
‘ja.’
Wat een dilemma: of om half een alleen over straat, of om half drie maar dan met een groep.
Ik kies voor het laatste.
Even later heb ik een blije puber aan de lijn.
‘Thanks mam. Zijn we nu weer vriendjes?’
‘Tuurlijk gekkie, we zijn alleen een beetje zuinig op je. Veel plezier en de volgende keer goed afspreken.’
‘Ja, doe ik. Love you forever!’
Iets over half drie is ze thuis.
Even gaat het door mijn hoofd dat ik misschien wel eens gemanipuleerd kan zijn.
Maar who cares, she loves me forever!