De tocht der tochten

Dagenlang hield de ‘tocht der tochten’ het land in zijn greep.
Het vroor hard genoeg, maar had de sneeuw geen roet in het eten gegooid?
Dinsdagavond kwam het verlossende woord: ‘It giet oan!’
De Elfstedentocht zou na jaren weer gereden worden.
Klaas was er klaar voor, net op tijd. Hij had er keihard voor gewerkt.
Zijn broer Peter zou hem vergezellen. Ze hadden er zin in.
Om acht uur vertrokken ze. De omstandigheden waren goed. Weliswaar vroor het twaalf graden, maar er stond nauwelijks wind en het ijs lag er prima bij.
De broers schaatsten hun eigen tempo. Ze werden links en rechts ingehaald, maar dat gaf niet. Het was hun eigen wedstrijd.
Ze zeiden niet veel, wilden de energie niet verspillen door te praten.
Halverwege voelde Klaas zijn lichaam protesteren.  Vooral zijn rug had het zwaar, maar door af en toe flink te strekken, hield hij vol.
Langs de kant werden ze aangemoedigd door familie en vrienden.
Regelmatig namen de broers een korte pauze om iets te eten.
Eindelijk kwam de finish in zicht. Peter zag het doek dat over de vaart gespannen was als eerste.
‘Kijk,’ schreeuwde hij naar zijn broer,  ‘we zijn er bijna!’
Het laatste stukje schaatsten ze alsof ze vleugels hadden. Ze vielen toegesnelde familie in de armen.
Klaas was kapot. Hij zag de tranen van zijn moeder, die ze ongehinderd over de wangen liet glijden.
Wat had haar jongen hier voor geknokt.
Nog geen jaar geleden had hij een ernstig ongeluk gehad. De artsen hadden voorspeld dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Maar Klaas had zich er niet bij neergelegd en gevochten als een leeuw.
Wie had kunnen denken dat hij nu vijf kilometer zou kunnen schaatsen?
Het was veel te weinig voor het Elfsteden kruisje, maar voor haar was hij de winnaar.

geschreven voor WE-300