Middelbaar Beroerd Onderwijs

Wat is er mis met het MBO?
In principe niets. Een prachtige opleiding waar jongeren goed opgeleid worden voor een degelijk beroep.
Althans, zo zou het moeten zijn. Helaas hebben wij in het verleden wel anders meegemaakt en nog steeds valt mijn mond regelmatig van verbazing open.
Het MBO lijkt de ideale school voor ongemotiveerde leerlingen.
Toen San de opleiding kinderopvang deed werd dat letterlijk tegen ons gezegd.
Op de vraag of ze niet wat meer aan konden bieden omdat ze plezier in het leren had en echt geïnteresseerd was, werd gereageerd: ‘Dat doen we niet. Ze is ook geen doorsnee leerling, de meesten doen liever niets!’ En dat klopt, want onze oudste drie kinderen hadden ook al verschillende MBO opleidingen gevolgd en die deden inderdaad liever niets. Wonderlijk dat ze er op de een of andere manier toch mee wegkwamen. Een diploma hebben ze daar nooit gehaald: het bleek toch niets voor ze en verlieten de school. Gelukkig zijn ze allemaal op hun plek gekomen, maar zeker niet dankzij het ROC.
Ka doet dit moment MBO architectuur. Dezelfde opleiding die ze zes jaar geleden een blauwe maandag ook gevolgd heeft, maar toen absoluut niet te motiveren was.
Nu is dat helemaal anders: ze gaat er voor, zet zich voor de volle honderd procent in en wil graag verder.
Maar dan komt ze in een project groepje met nog twee of drie andere leerlingen, die het allemaal wel best vinden. Het eindcijfer voor de hele groep geldt voor ieder individueel. Er wordt dus niet gekeken naar wat jouw aandeel daarin was.
En zo gebeurt het dus iedere keer, dat Ka de opdracht bijna  in haar eentje uitvoert, omdat de anderen er geen zin in hebben, maar zij liever geen onvoldoende heeft. Apetrots was ze dan ook – en wij niet minder-  dat ze met de laatste opdracht de eerste prijs gewonnen heeft. Dat de andere groepsleden ook met de eer gingen strijken, maakte haar niet uit: zij wist wel beter: ik ben de beste!
Maar gister hoorde ze dat ze weer is ingedeeld bij leerlingen die zo min mogelijk doen, zelfs nog opdrachten van de vorige periode in moeten leveren.
Ze is het beu en heeft een boze mail naar school gestuurd en haar grieven gespuid. Ze wil in een andere groep.
Van de tien leerlingen, zijn er vier wel gemotiveerd. Willen graag door met de opleiding, maar worden daarin gefrustreerd door het beleid van de school.
Ik snap dat beleid wel, want zo liften de mindere goden mee op het succes van een enkeling, gaat de hele klas over en hoeven ze geen leerlingen te laten gaan.
Dat dat ten koste gaat van de anderen, daar zitten ze niet mee: die redden het toch wel.
Misschien klopt deze redenatie niet helemaal en sla ik wat door, maar ik ben heel boos en teleurgesteld.
Wat zou het voor Ka en die andere drie geweldig zijn om een keer in een team te werken, dat er helemaal voor gaat. Steeds meer ideeën aan gaan dragen en de opdracht tot in de puntjes willen uitvoeren. Wat een prachtig product zal er dan afgeleverd gaan worden.
Ka is vierentwintig en dopt haar eigen boontjes inmiddels. Het liefst zou ik de lerarenkamer binnenstormen en ze haar en dus mijn frustraties eens duidelijk overbrengen.
Straks gaat Mojo naar dezelfde school. Ze gaat daar een opleiding fotografie volgen. Ik houd mezelf voor , dat je zo’n opleiding alleen gaat volgen als je daar interesse voor hebt.
Maar tegelijk houd ik mijn hart vast.
Het vorige stukje begon ik met een staking en eindigde ik bij het MBO.
Ik wil het nu eens andersom doen: Als leerlingen en ouders eens gingen staken voor een betere opleiding.
Zou dat helpen?