‘Past dit bij elkaar?’
Deze vraag wordt me iedere week wel een paar keer gesteld door mijn, niet zo modebewuste echtgenoot.
Vaak is het antwoord dan een weifelende goedkeuring, want eigenlijk is het net nooit helemaal goed.
Een foute blouse, een verkeerde spijkerbroek, een niet kleurend jasje. Witte sokken in nette schoenen of zwarte in witte sportschoenen: ook zo’n issue.
Even zo vaak krijg ik dan de vraag ‘Maar waarom dan niet?’
‘Daarom niet, omdat het niet kan.’
Maar wie bepaald dat eigenlijk: ‘dat iets niet kan’?
Een paar hotemetoten in Parijs, die gezamenlijk hebben besloten dat de mode dit jaar net iets anders is dan het afgelopen jaar? Dat de broekspijpen nu weer wijd gaan worden en skinny in de ban gaat? Dat de broeken sowieso de kast in gaan en de rokken en jurken er weer uit moeten? Of dat ruitjes en stippeltjes heel goed samen gaan?
Wat zijn wij eigenlijk sukkels, dat we maar slaafs het dictaat van de modeontwerpers opvolgen. Dat we onze voeten pijnigen in zogenaamde killer-heels in plaats van de gemakkelijke, maar o zo lelijke Birkenstocks. Want eerlijk is eerlijk: het staat niet onder een jurkje, maar het zit wel zo lekker.
Afgelopen weekend zat er een stylebijlage bij de Elsevier.
Wat ik daarin zag, deed mij mijn wijze hoofd eens schudden. De meest absurdische kleding gedragen door te magere modellen, die er uitzagen of ze hun bed drie weken niet gezien hadden. Zwaar vermoeid en chagrijnig.
Nee doe me dan maar mijn onmodische echtgenoot, met de verkeerde broek, het foute hemd en de witte sokken. Die ziet er een stuk beter uit en zeker vrolijker.
Hannekelive 