JUMP!!!

‘Oh nee, zo’n gevaarte komt bij ons niet in de tuin! Absoluut niet!!’
Jarenlang wist ik die bedelende snoetjes te weerstaan.
Ik ben een allround tuinliefhebber, van het ontwerpen, aanleggen en onderhouden van- tot zitten in de tuin. Dus zo’n allesoverheersend, uitzicht vernietigend bakbeest konden ze wel vergeten. Oké, een kleintje dan, dat mocht nog net.
Maar na twee jaar springen op een minitrampoline, werd zelfs de jongste er te groot voor. En moesten we kiezen tussen een kuil graven, zodat ze de vloer niet meer zou raken, of toch maar een gigant.
Inmiddels werd er al een lijstje overlegd met klusjes, die dochter-drie de rest van haar leven voor ons zou gaan doen. Autowassen, niet zeuren over de beugel, mama aanmoedigen met WII-en, tafel helpen afruimen, wijn halen voor mama en na aandringen van onze kant: de vaatwasser in- en uitruimen.
Nou ja, je begrijpt het al: sinds vorige week, kijken we nu tegen een enorme trampoline aan.
Ik zie de roosjes amper meer, de hortensia’s spelen verstoppertje en de regenton kunnen we niet meer gebruiken, MAAR LEUK DAT HET IS!
De hele familie stuitert en draait, van groot tot minder groot vermaken we ons met het doen van allerlei buitelingen en kunstjes. Af en toe lijkt het hier wel een speeltuin.
De komende week gaat Mojo de auto’s wassen, wijn voor me halen en de vaatwasser doen.
Ze weet het zelf nog niet, maar: belofte maakt schuld.